Naar het schijnt ben ik hier een tijdje afwezig maar niet inactief geweest, en dat klopt. Ik ben namelijk druk geweest met organiseren en oplossingen vinden, iets waar ik niet bepaald in uitblink, maar wat zich soms opdringt. Al ben ik de eerste om dat druk zijn te nuanceren. Hoe dat zit leest u in deze blog.
Een ontmoeting met een man die zichzelf als vliegtuig zag, en tijdens een onderhoud sprak over zijn zwarte doos, en wat uit het onderzoek daarvan is gebleken over zijn leven tot nu toe.
Nummer vierenveertig in de reeks van 1000 vragen aan jezelf-blogs. Wat er meer gepast is in een urinoir: naar beneden kijken of een praatje maken met de persoon die naast je staat te plassen. Wat volgens mij een redelijk bedrag zou zijn van het losgeld mocht ik gekidnapt worden. Of ik veel hoogtepunten zou willen meemaken als dat zou samen gaan met veel dieptepunten. Met wie ik onlangs een leuk gesprek heb gehad. Als tijd geld is, wat dan de waarde van een dag is. Welk liedje ik voor het laatst heb gezongen. Of ik bij een kroegtwist de flessenwerper of de stoelkraker zou zijn. Of ik op het vliegtuig liever naast een obees persoon of naast een praatvaar zou zitten. Of ik wel eens een lange wandeling op mijn eentje maak. En tot slot wat ik zou bestellen voor mijn laatste avondmaal.
Citaat van Bob Fischer, persoon met autisme, vertaald uit het Duits, uit ‘Ich liebe einen Asperger!: Unsere Ehe, unsere Kinder – und das Asperger-Syndrom (Trias, 2014)
Tistje 