Naar het schijnt heb ik lang gewacht om dit te schrijven. Al bij al is dat relatief. Een blog hoeft niet dagelijks aangevuld, hoewel ik het graag had gedaan. Veel te graag, eigenlijk.

Het is niet dat ik niets gedaan heb. Verre van. Ik ben niet lui geweest. Integendeel. Ik ben blijven schrijven, en daarnaast was er zoveel te organiseren dat het er gewoon niet meer van kwam om te bloggen. Teveel ideeën, te weinig concentratievermogen en energie die nodig was om gewoon te blijven doorgaan in het leven.

Wat ook niet geholpen heeft: allerlei overheidsinstellingen die me graag formulieren willen laten invullen, aankloppen om te vragen of ik nog leef en wat ik zoal overdag (en als het niet door privacywetgeving verboden was mogelijks ook ’s nachts).

Naar het schijnt is organisatie een van die dingen des levens waar autisme een stokje in de wielen kan steken. Al lijkt iedere persoon met autisme dat op zijn of haar eigen, vaak koppige, wijze op te lossen. De nood of behoefte tot organisatie negeren is daar één van. Of ik zou het allemaal kunnen overlaten aan anderen. Voorlopig bestaat er echter geen robot die perfect mijn gedachten leest, en mijn wensen uitvoert.

Ik hoefde niet in te gaan op de hartenwens van mijn liefste om haar idool, acteur Richard Dean Anderson, te ontmoeten in het verre Utrecht. Al zou dat volgens mij wel harteloos geweest zijn. Dus heb ik er alles aan gedaan om met liefde haar belangrijkste droom te laten uitkomen. Voor een stuk is dat natuurlijk ook te danken aan de fantastische RDA, zoals wij hem hier wel eens noemen. Ik nomineer de sympathieke inwoner van Malibu dan ook graag als ‘man van het jaar’. Over onze avonturen en fratsen in het exotische Nederland schrijf ik later vast nog een stukje.

Evenmin hoefde ik  mijn eigen levensdroom, naar de Verenigde Staten van Amerika te reizen, te willen uitvoeren. Maar ik wil toch graag, nu het lichamelijk en psychisch nog kan, mijn neefje zien. Via Tinybeans en allerlei andere apps foto’s en filmpjes zien is weliswaar leuk, maar ‘Uncle Sam’ is ook wel eens graag in levende lijve aanwezig. Het zal de eerste keer vliegen zijn voor mijn liefste. Zoals gewoonlijk bereiden we ons dus graag voor.  Onder andere door een zo realistisch mogelijke tijdslijn op te zetten, door filmpjes te bekijken en boeken te lezen over positieve vliegervaringen (beeldvorming), en uitklaren van wat we al dan niet kunnen verwachten. Over de voorbereidingen, ervaringen tijdens de vlucht en ons verblijf, en de terugreis kan je zeker nog lezen op deze blog.

Naar het schijnt is mijn boek – ‘Autistisch gelukkig: positief leven met autisme’ weet u wel – ook goed ontvangen. Dat doet me heel veel plezier. Ik ben heel tevreden over het eindresultaat en de samenwerking met de uitgeverij. Vooral het grafisch aspect, waar ik zelf heel gevoelig voor ben als ik een boek lees, is volgens mij goed geslaagd. Intussen ben ik ook aan het werk aan een tweede boek.

Kortom, naar het schijnt ben ik druk bezig geweest. Al wil ik dat nuanceren. Om me heen zie ik namelijk mensen die zoveel meer hooi op hun vork (kunnen) nemen. Of het gewoon moeten doen om verantwoordelijkheden te blijven dragen. Ik zie het me allemaal niet zo snel doen. Soms maakt me dat moedeloos, soms kan ik er (een tijdje) mee leven. Ja, naar het schijnt zal ik het moeten doen met wie, wat, hoe ik ben. Net zoals iedereen. Willen of niet.