Geen enkele uitspraak geldt voor alle mensen met autisme. En dat is logisch: mensen met autisme verschillen net zoveel als mensen zonder autisme. Verzamel honderd mensen met autisme en het eerste wat je zal opvallen, is niet hoe ze op elkaar lijken maar hoe verschillend ze zijn. Ondanks het autisme dat ze allen delen, zijn ze alles behalve kopieën van elkaar.

Zo lijken de batterijen van Jordi nooit leeg te raken, terwijl Nina het niet kan volhouden zonder dagelijks een tijdje op te laden in haar eigen cocon. Annelies heeft er totaal geen probleem om op mensen toe te stappen om contact te maken terwijl Sam – ondanks zijn vele contacten – veel gereserveerder is. Nina zet zodra ze de deur uitgaat een ‘sociaal masker’ op om maximaal normaal te doen, terwijl Badis zich het lekkerst voelt wanneer hij uniek kan zijn en kan opvallen.

Zoveel kleuren als er zijn in het lichtspectrum, zo veel variatie is er te vinden onder mensen met autisme. Door al die variatie loopt evenwel één constante, en die is helaas onzichtbaar voor de buitenwereld: de specifieke manier waarop een autistisch brein informatie verwerkt. En dan gaat het niet alleen om sociale prikkels.

Peter Vermeulen (Autisme Centraal) in ‘Zie wie ik ben: autisme in woord en beeld‘ (Lannoo, 2012)