Evolueren van isolerend naar volwaardig en ‘volhoudbaar’ werk, dat is, in mijn boek ‘Autistisch gelukkig’, een van de speerpunten van leven met autisme. In deze blog staan een aantal reacties van lezers daarop, aangevuld met bedenkingen rond de studiedag rond ‘echt’ werk van de Vlaamse organisatie GRIP vzw die net op moment van schrijven hun uitnodiging stuurde.
Vrij vertaald abstract van het artikel Kristien Hens & Leni Van Goidsenhoven met als titel ‘Autisme als meerduidig en dynamisch fenomeen’ in Algemeen Nederlands Tijdschrift voor Wijsbegeerte met een pleidooi voor het zien van autisme als een fenomeen dat in interactie met de context bestaat, als betekenisvolle reactie op de omgeving.
Een citaat van Floris de Lange, hersenonderzoeker, in ‘Dat we met onze ogen alles zien, is een illusie: ‘Feitelijk zien we maar heel weinig’ van wetenschapsjournalist Malou van Hintum in Trouw, 6 januari 2019 over de mogelijkheden waarom (bepaalde) mensen met autisme verrast worden door informatie in hun omgeving en daarop wel eens van de kook geraken.
Of een eigen biografie (of auto/autibiografie) echt hoort te beginnen met een anekdote uit de actualiteit weet ik niet, maar ik las het onlangs in een schrijversgids. Wat zo’n levensverhaal dan zou kunnen zijn volgens mij, hoe ik sta tegenover actualiteit en anekdotes, en waarom mijn leven een aaneenrijging is van details … dat probeer ik in deze blog 432 woorden te verwoorden.
Wat maakt ons tot mens? Soms denk ik dat het wachten is. Hoewel. Tijdens het wachten luister ik naar ‘What makes us human?’, de podcast van BBC Radio 2 met Jeremy Vine, en hoor ik tal van mensen die slimmer zijn dan ik veel interessantere ideeën daarover uiten. Zoals de bioloog Chris Packham (ook enigszins bekend als man met autisme). Ook de audio-essays van econoom en activiste Noreena Hertz en politicoloog Francis Fukuyama zijn me bijgebleven. In deze blog zowel mijn eigen kijk als die van bovengenoemden.
Ook dit jaar zijn er heel wat voornemens gemaakt. Helaas lijken dat vaak beloftes die als een soort van strategische doelen in managementstijl worden gemaakt,. Ik zie het meer als een wens bij een vallende ster. In dit artikel ga ik op voornemens, beloftes en wensen in, en geen van deze zinloos zijn.
Nummer 77 in de reeks 1000 vragen aan jezelf met vragen als: als je deze week opnieuw kon doen, wat zou je dan veranderen, Waar voel je je het meest comfortabel, Heb je liever je grootste vraag of je grootste wens beantwoord, Wat is volgens jou een goede vraag, Wat is je allergekste bijbaan geweest, Wat zou je graag nog eens willen doen, Denk je dat er op een dag buitenaardse wezens landen, Wat wilde je worden toen je klein was, Wat hangt er aan je koelkast en Wat is het moeilijkste dat je ooit deed.
Gemiste oproepen, van een getoond of gemaskeerd nummer, van mensen die niets inspreken op het antwoordapparaat of geen sms sturen, brengen mij in verwarring. Zoals ik er vandaag enkele kreeg. Het inspireerde me tot een reflectie over wat ik twintig jaar geleden leerde in een opleiding telefoneren, en hoe ik, onder andere vanuit mijn autismebeleving, sta tegenover telefoneren en telefoontjes beantwoorden.
Tistje 
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.