Een eigen biografie, ook wel autobiografie (of autibiografie in het geval autisme ermee gemoeid is), hoort te beginnen met een anekdote uit de actualiteit. Dat las ik onlangs in een schrijversgids die ik toevallig zag liggen in de openbare bibliotheek in de buurt.  Niet alleen romans, gedichten, essays of journalistiek kwamen in dat boek aan bod. Ook wie aan de slag wou met online schrijven, kritieken, recensies en levensverhalen kon er iets mee.

Een levensverhaal, stond er, houdt het midden tussen een verzameling anekdotes die aan elkaar geweven zijn en een bloemlezing van errata. Met al dan niet vergeefse rechtzettingen, spijt, woede of laatste uithalen. Ieder verdient zo’n levensverhaal, stond er ook. Hoe gewoon je je ook moge voelen. Of dat betekent dat je ook gelezen zal worden, is een ander verhaal.

De meeste amusant korte verhalen in mijn leven hebben te maken met anders geïnterpreteerde contexten, bevreemdende situaties of de gevolgen van behandeling zonder inzicht of voeling met autistisch denken.  Hoewel ik niet goed weet voor wie en of die anekdotes wel zo amusant zijn. Op het moment zelf meestal niet. Achteraf zijn het vaak startpunten voor een blog of een artikel dat in een van de tijdschriften rond autisme verschijnt. Even goed als citaten, waarnemingen of beschrijvingen.

De actualiteit, daarentegen, associeer ik eerder met wat er in de media verschijnt aan nieuwsberichten. Over van alles en nog wat, bijvoorbeeld (mensen met) autisme (en hun omgeving). Meestal volg ik die via thematische websites als Topics en Blendle.

Verder volg ik eerder achtergrond dan actualiteit op verschillende kanalen via radio, kranten en televisie. Niet al te obsessief, natuurlijk; Wat in de media verschijnt aan ‘nieuws’, is zelden iets nieuws onder de zon, maar kan al snel een zuur gevoel oproepen. Of het kan een aanleiding zijn om er met verstandige mensen over te praten. We moeten niet altijd het groter geheel willen begrijpen, maar toch.

Eerder dan anekdotes of actualiteit beheersen details mijn leven. Details die een wereld van verschil maken. Vooral als ze over het hoofd worden gezien.  Meestal vormen ze dat extraatje wat een glimlach op mijn gezicht kan brengen. Iets dat niet helemaal klopt, of net iets dat het ogenblik vervolmaakt.

Zoals hoe een fijne naald geluidloos mijn rozerood vlees inglijdt om een fractie later met een straaltje rode smurrie in een, twee, drie, vier, vijf tubetjes te vullen, die meteen per flessenpost naar het grootste laboratorium van het land worden geschoten. Terwijl ik overblijf met een wit doekje dat ik met mijn wijsvinger hard druk op het gaatje waar nog wat bloed uit druppelt, en een duim omhoog krijg van de verpleegster. Prima spul, fluistert ze, ze zullen blij zijn daarboven.