Zonet kreeg ik iets wat ik vreselijk vind. Een gemiste oproep. Dat zou niet zo erg zijn mocht de beller iets in mijn antwoordapparaat spreken. Of mocht h/zij, ingeval van antwoordapparaatfobie (met vermijdingsgedrag als gevolg), een sms’je gestuurd hebben met een verontschuldiging. In dat geval was het nummer onbekend, was er geen bericht ingesproken, geen sms noch mail.

Ik versta wel waarom iemand niet zo graag iets inspreekt. Het is onpersoonlijk, het kan vergeefse moeite zijn als die persoon de boodschap pas laat (of te laat) zijn/haar boodschappen beluistert, en het is vooral niet duidelijk of je wel bij de juiste persoon bent. Ik probeer zelf wel altijd iets in te spreken. Ook al gebeurt het dat de ander mij dan opbelt en me vraagt waarom ik gebeld heb zonder de moeite nemen mijn berichtje te beluisteren.

Telefoneren, een kunst die vrijwel niemand verstaat maar wel denkt te kunnen

Telefoneren was in een opleiding die ik jaren geleden volgde een hoofdvak. Net zoals communicatie, expressie, commerciële strategie, presenteren, conversatie en  correspondentie in de vier landstalen (Nederlands, Engels, Frans, Duits). Theoretisch was ik daar behoorlijk goed in, praktisch liep het allesbehalve van een leien dakje.

Telefoneren is dan ook een hele kunst, die haast niemand verstaat, maar wel denkt te kunnen. De meeste mensen doen volgens mij dan ook van alles met hun telefoon behalve goed communiceren. Zeker als ze een smartphone hebben.

Telefoneren begint, zo heb ik geleerd, met toestelkennis (batterij-gebruik, instellen toetsen) en wat je zegt als je de telefoon opneemt of iemand belt. Ook doelmatig gebruik van het telefoonboek en agenda, verwijzing bij afwezigheid naar een ander nummer worden vaak over het hoofd gezien.

Het is helemaal triest als je ziet hoe de meeste mensen hun antwoordapparaat instellen en hoe ze hun bericht bij afwezigheid inspreken. Als dat al gebeurt. Terwijl er op het internet en in bibliotheken heel wat handige tips bestaan om te telefoneren of een antwoordapparaat in te stellen. Mocht ik ooit een smartphone aanschaffen, zou ik me meteen inschrijven in een cursus van een centrum voor volwassenenonderwijs.

Communiceren en het antwoordapparaat van Joke van Leeuwen

Naast de technische kennis, richtte het vak telefoneren zich natuurlijk vooral op goed communiceren. Dat was trouwens niet eens zo’n saaie kost. Zo leerde ik in het vaak ‘telefoneren’ het gedicht ‘Antwoordapparaat’ van schrijfster Joke van Leeuwen kennen

Het eigenlijke vak ‘telefoneren’ sloeg een iets andere richting in. Het begon bij de voorbereiding van het gesprek, door te weten wie je wil spreken, wat wil vertellen en hoe je dat wil doen, maar ook wat je zeker wilde weten na het gesprek. Ik vind het nog altijd raar dat mensen mij soms na het gesprek zeggen dat ze ‘het nog eens op mail zullen zetten’. Waarom ze mij dan überhaupt gebeld hebben, vraag ik me af.

Ook dat mailbericht is trouwens vaak zo belabberd vaag, dat ik nog eens moet terugbellen om te vragen wat ze nu eigenlijk bedoelden met wat ze mailden. Als die mensen waarover sprake goed kunnen communiceren is het dan toch vooral bij het koffieapparaat, denk ik. Een goed mailbericht schrijven is dan ook niet zo eenvoudig als het lijkt.

Meest bereikbare mensen zijn niet altijd het meest betrouwbaar

Als ik iemand opbel, ben ik meestal verrast als de beller er niet is. Ik versta natuurlijk dat niet iedereen meteen bereikbaar is.  De meest bereikbare mensen zijn niet altijd het meest betrouwbaar, en ik verkies betrouwbare boven bereikbare mensen. Als de persoon in kwestie aangeeft, via een website of in het bericht op het antwoordapparaat, wanneer ik mag bellen, hou ik me daar ook aan.

Het meest ergerlijk zijn mensen die met onbekende nummers bellen of die geen sporen nalaten. Ik vind het vreselijk omdat het me bezig blijft houden waarom iemand precies naar mij belt. Niet omdat ik me zo belangrijk voel, verre van. Wel omdat mijn nummer slechts bij enkele mensen gekend is. Of bij de Politie, al spreekt die vriendelijk (of nors) een berichtje in. Als dat niet gebeurt, kan het een hele tijd, tot wel weken, blijven rondzweven in mijn hoofd wie mij nu eigenlijk heeft gebeld.

Koortsachtig op zoek naar de identiteit van de beller achter de gemiste oproep

Meteen nadat iemand gebeld heeft, ga ik dan ook meteen koortsachtig op zoek naar identiteit van de beller. Als u iemand bent die het verzuimt een bericht na te laten, denk er dan aan dat nogal wat mensen dat doen. Door een eenvoudige boodschap in te spreken, kan u vermijden dat bepaalde mensen uw privéleven gaan opgraven.

Zelf ga ik alleen op zoek naar informatie die me kan helpen bij de volgende vragen. Is het iemand die ik ken? Is het iemand die ik niet wil spreken? Of is het iemand die ik dringend zou moeten terugbellen? Ik kan geen geheime databanken raadplegen maar met gebruik van de nodige zoektechnieken kom je op het internet al veel verder dan veel mensen denken.

Tot slot: meest eenvoudige zou zijn de ander op te bellen, maar ik kies meestal voor iets minder dapper

Het meest eenvoudige zou natuurlijk zijn dat ik de andere meteen terugbel. Maar zo moedig ben ik vaak niet. Ik weet namelijk niet hoe ik moet reageren op zo’n moment. Stel je voor dat het gaat om iemand die boos is, of, erger, iemand die mij iets wil verkopen zonder dat ik me heb kunnen voorbereiden. Als het een gemaskeerde oproep is, kan ik dat achterwege laten. Ik zou ook alle bekende kunnen opbellen om te vragen of ze gebeld hebben, zoals bepaalde mensen wel eens doen (merk ik), maar dat vind ik een beetje erover.

Als het me na heel wat zoeken toch niet lukt, kies ik uiteindelijk voor de minst dappere maar voor mij meest drastische oplossing. Ik neem mijn telefoon en verwijst de gemiste oproep(en). Met een gevoel van spijt, en falen, maar dat het nu eenmaal zo moet. Einde verhaal. Of dat hoop ik toch.