Enkele jaren terug ontmoette ik een man die zichzelf als een vliegtuig zag. ‘s Morgens steeg hij op, ‘s avonds landde hij. Tussendoor vloog hij van het ene punt naar het andere. ‘Wist je’, vroeg hij me op een bepaald moment, tijdens een wandeling in de rozentuin van het psychotherapeutisch centrum waar we beiden verbleven, ‘dat elk van ons in het diepste van de hersenen een ‘zwarte doos’ heeft? Een knooppunt, een circuit van hersenkronkels waar ons leven in chemische codes opgeslagen wordt’. ‘Dat wist ik niet’, moest ik toegeven. Dat leek hem niet te deren. ‘Mijn zwarte doos is zwaar beschadigd, roetzwart en beladen’, voegde hij eraan toe, ‘zelfs naar de normen die in dit centrum gehanteerd worden’. ‘Therapeuten hebben bij hem tevergeefs geprobeerd te bepalen of het ging om een fout in het stuurprogramma, tegenvallende omstandigheden of verkeerde verbindingen. ‘Het enige wat tot nu toe duidelijk is,’  besloot hij zijn monoloog, ‘is dat mijn leven uit niets anders bestaat dan heroïsche pogingen om te doen uitschijnen dat ik al het mogelijke heb gedaan om niet te crashen’.