Citaat van orthopedagoog Gerrit Vignero over afstand nemen van bepaalde vooroordelen in ‘De draad tussen cliënt en begeleider. De emotionele ontwikkeling als inspiratiebron in de begeleiding van personen met een verstandelijke handicap’. (Maklu, 2014)
Elk jaar, rond dit moment, herinner ik me mijn oma zaliger, toen ze bezig was met haar ‘rode boekje’, haar adresboekje met mensen die van haar een kerstkaartje krijgen. Dat doen wij ook. Niettemin krijgen we af en toe kaartjes van mensen met wie in ruzie zijn, of die nare ervaringen oproepen. Waarom doen ze dat? Maar belangrijker, wat doe je met zulke kaartjes?
Wat je in de krant leest, kan soms voor verwarring zorgen. Zeker als het wat confronterend raak is beschreven of als iemand je een opsteker geeft die niet meteen overkomt. Dat gebeurt in een interview van schrijver Mustafa Kör, bezieler van het project ‘Ontdooid’, in De Morgen afgelopen weekend. In de laatste alinea wordt daarin een dichteres met autisme vermeld. Terwijl zij het misschien anders ziet, wordt haar een pluim gegeven.
Waar vind je informatie over wat er bij een examen komt kijken, en wat je er als persoon met autisme over moet weten? Op de website Kabass bijvoorbeeld. In sommige opleidingen kan je ook faciliteiten aanvragen als persoon met een formele diagnose autisme. Zelf heb ik gedaan. Voor mondelinge examens bijvoorbeeld. Om studenten te vermijden die op het laatste moment doen alsof ze studeren bijvoorbeeld.
Een fragment uit Billy de kat: redder in nood (The House of Books, 2014) van Louise Booth
Tistje 