Vergelijkbaar met de winterslaap van dieren, valt mijn stofwisseling tijdens de wintermaanden terug op een trager ritme. In deze blog ga ik dieper in op wat dit met mij doet, wat ik er mee doe en hoe ik omga met verwachtingen.
Lange tijd heb ik een gloeiende hekel gehad aan bewegen, spel waarbij beweging vereist was en sport in het bijzonder. Zeker als het sport of spel in groeps – of competitieverband was. Dat laatste is tot nu toe niet veranderd. Bewegen doe ik sinds enkele jaren wel meer. Hoe dat komt, en welke oplossingen ik vond, onder andere via de bewegingsdriehoek, vertel ik in deze blog.
Gadgets en mind – en bodytalk houden mensen vaak in de waan dat ze door al die tips gezonder kunnen worden. Ik gebruik ze ook af en toe maar ik denk dat het effect dat ik ervaar aan iets heel anders is toe te schrijven. En dat de motivatie ligt volgens mij niet zozeer in gezonder willen worden, maar is iets heel anders. Wat dat is, probeer ik in deze tekst te verwoorden.
Er is altijd wel iets dat ik leer. Ongeacht in welke situatie of met welke mensen ik ben. Ongeacht over wat het gaat, wanneer, waar, waarom en hoe het gebracht wordt. Toch is het vaak niet wat ik verwacht wordt te leren. Hoe dat in elkaar zit, en waarom wat ik eerder voor nu dan voor mijn nalatenschap helpt, probeer ik te omschrijven in deze blog.
Alex Wilkinson in Luke Beardon (ed) Love, Partnership or Singleton on the Autism Spectrum (Jessica Kingsley Publishers, 2017) over hoe een mens in uitvoering, in dit geval een man van middelbare leeftijd, met autisme, vertrekkende van Newton’s derde (bewegings)wet kan streven naar een liefdesrelatie of naar een gezinnetje.
