Lange tijd dacht ik dat dieren die een winterslaap doen op een veilige plaats de winter door dutten. Het idee leek me zalig: begin december inslapen en rond het begin van de derde week van februari terug ontwaken. Onlangs hoorde ik in een natuurprogramma dat het niet echt een slaap is maar veeleer een extreme verlaagde stofwisseling.

In dat opzicht lijk ik tussen november en februari veel meer op een dier dan op een mens. Vanaf eind november lijkt mijn stofwisseling immers ook te vertragen en in december neem ik niet veel nieuwe initiatieven meer. Terwijl het tot eind februari duurt vooraleer ik echt weer helemaal actief ben.

Van buitenaf zie je dat niet aan mij, maar in die periode ben ik een ander mens. Als er hapjes en drankjes zijn in goed gezelschap, ben ik er graag bij, en ook de kerstverlichting en kerstsfeer kan mij boeien, maar liefst niet te lang of te intens. Sommige mensen in mijn omgeving lijken mij dan een aangenamer mens te vinden. Ik reageer immers minder emotioneel, ben minder ‘hyper’, en ook minder scherp. Daar hoef ik zelfs geen medicatie voor te nemen. Alleen ’s nachts moet ik oppassen dat mijn hartslag niet te laag komt en ik niet onderkoeld geraak.

Een minder leuk neveneffect van mijn ‘winterslaaptoestand’ is dat mijn gemoed daalt tot onder het vriespunt. Je zou het kunnen verklaren doordat ik mij in die periode verkeerd, tegen mijn natuur, moet inspannen om bepaalde verwachtingen in te lossen. Of je zou het een winterdip of zelfs depressieve toestand kunnen noemen.

Beide verklaringen klinken voor mij even zinnig. Minder zinnig zijn dan weer de talloze tips die mensen, soms goed en soms minder goed bedoeld, geven. Ik probeer mij vooral levendig te houden door tijdens de wintermaanden te doen wat ik graag doe, voldoende positief licht (een soort lichttherapie), me op te trekken aan goede herinneringen (voor zover die er zijn, uiteraard) en te letten op basisrituelen, zoals hygiëne, voeding en beweging op gepaste tijdstippen.

Voor de rest komt het er op neer dat tijdens de winterse maanden alles zo’n beetje aan mij voorbij gaat. Dat heeft wel als positief neveneffect dat tijdens die periode observeer hoe mensen om me heen er, op zinnig en onzinnige wijze, het beste van proberen te maken. Voldoende stof om een hele maand over te bloggen.