Het is ons weer gelukt.  Vroeger dan andere jaren. Zelfs nog voor het begin van de officiële aftrap van de kerstinkopen. Alle pakjes, geschenken, attenties en wat nog allemaal liggen onder de kerstboom. En die laatste staat recht, en is zelfs versierd. Met lichtjes, ballen, slingers en sneeuw. Die samen met de kerststal van Playmobil na anderhalve maand weer netjes opgeborgen worden.

Dat is veeleer de verdienste van mijn liefste dan die van mij. Zij houdt van sfeer, van theelichtjes, van gevulde gebreide kerstsokken aan de muur, van gedempt licht en open haard, van iets speciaal op tafel en daarna, na een gezelschapsspel, van onder een dekentje knuffelend kijken naar diezelfde kerstfilm. Om te eindigen met een kerstverhaal dat ik voorlees. Net zoals andere jaren. Geen verrassingen, als het noodlot tenminste niet toeslaat.

De lastigste klus elk jaar is de jacht op originele, niet al te dure attenties. Geen kleding, multimedia of klein elektro onder onze boom. Evenmin gedoe met online bestellingen die op het verkeerde adres of te laat worden afgeleverd of staan stof te vreten in één of ander gesloten afhaalpunt. En ook bij kleinhandelszaken gaan we niet langs, die moeten eindelijk eens beseffen dat er mensen zijn die graag een online overzicht hebben van wat waar wat te koop is. Wij besteden gemiddeld drie uur aan kerstinkopen, dus tijd om alle winkels te bezoeken hebben we echt niet. We gaan trouwens steeds per fiets, of met het openbaar vervoer.

Veel keuze om iets origineels, niet al te prijzig, niet al te ver, en ook nog iets relatief nuttig te kopen blijft er dus niet over. Waar is die overvloed aan keuze die aanwezig was op de vrije markt? Wij lopen winkel in en winkel uit, en zuchten dat alles weer net hetzelfde is als vorig jaar.  Zelfs de ‘sfeermuziek’ in de winkelstraat is weer precies hetzelfde als alle andere jaren, ik kan zelfs stilaan de volgorde van de ‘evergreens’ meezingen. Ja, het is niet omdat we autisme hebben dat we elk jaar precies hetzelfde willen, en geven aan elkaar of aan anderen. Als we dan toch overprikkeld moeten worden om ‘in real life’ (en niet online) te winkelen, laat die belevenis dan asjeblieft de moeite waard zijn en iets opleveren.

We zouden natuurlijk kunnen gaan voor een vondst in de alternatieve economie, zoals honing van een goed doel, een zoet niemendalletje met een wit zilveren lintje van Artsen zonder Grenzen, een theelichtje of een stukje chocolade voor de Warmste Week. Helaas appreciëren de meeste mensen die hebbedingetjes niet, en wij wel, dus houden we ze voor ons. Ook spullen van Roosjes Toys, het project van mijn liefste, zoals een originele sleutelhanger, knuffel, sjaal of iets anders, is helaas lang niet bij iedereen geliefd. Maar wat blijft er dan nog over?

Het zal u misschien verwonderen maar wij zijn er dit jaar toch in geslaagd om voor geen geld toch iets origineels te vinden. In een van de vele gadgetswinkels (zoals Flying Tiger of Copenhagen) die in de winkelstraten in onze stad opschieten als paddenstoelen. En voor wie niet tuk is op dit soort originaliteit, hebben we een tegoedbon van hun lievelingswinkel. Met een origineel tekstje erbij, want nee, we kunnen de creativiteit echt niet laten.

Van al dat zoeken zijn we nu aan het bekomen, en ons aan het opladen voor wat volgt: van 8 december tot 8 januari, een maand waarin ieder die wat geld en initiatief over heeft ver weg trekt, om daar de kerststemming aan zich te laten voorbijgaan. Wie weet lukt het ons ooit ook, en schrijf ik u over mijn belevenissen ergens vanop een verlaten eiland in de Grote Oceaan, vlakbij de datumgrens.