
Fluisteren of schreeuwen … dilemma’s in het leven
Is de keuze tussen fluisteren en schreeuwen een dilemma, een keuze of iets dat onbewust gegroeid is? In deze blog ga ik er op in.
Is de keuze tussen fluisteren en schreeuwen een dilemma, een keuze of iets dat onbewust gegroeid is? In deze blog ga ik er op in.
Izanagi, een cisgender blanke man (20), met autisme, uit Mexico City, vertelt wat hem echt gelukkig maakt. Geciteerd in Our Autistic Lives: Personal Accounts from Autistic Adults around the world aged 20 tot 70+ van Alex Ratcliffe (Jessica Kingsley Publishers, 2020) (eigen vertaling)
Een tijd terug wees een kennis mij erop dat mijn leven omhuld wordt door blauwigheden. Dat uit zich niet alleen maar ook op blauwe maandag(en). In dit stuk ga ik verder in op mijn zogenaamde blauwigheden.
Lange tijd heb ik gedacht dat die mensen aan een of andere stoornis leden. Normale mensen reizen toch in de richting waar ze naartoe gaan? Tot ik, eerder toevallig, in gesprek raakte met enkele van die mensen, en bleek dat ze er zich ook nog goed bij voelden. In dit stukje geef ik mijn eigen beleving van achterwaarts reizen.
Vrouwen ontvangen vaak later een diagnose autisme dan mannen, waardoor aangegeven problemen en nood aan ondersteuning daarbij vaak onbegrepen blijft. Vooral bij vrouwen die hun diagnose in hun midden – tot late volwassenheid krijgen valt dat sterk op. Onlangs verscheen in het tijdschrift Autism een Engelstalig artikel over een onderzoek bij vrouwen die de diagnose autisme kregen tussen hun veertigste en hun zestigste. In dit artikel geef ik de vier belangrijkste thema’s weer, de conclusies en een verwijzing naar een gelijkaardig Nederlands onderzoek.
Is (tekort aan of verminderde) empathie bij mensen met autisme de crux en de kern van hun autisme of is het alleen een persoonlijkheidstrek die lang niet bij alle autisten (en ook bij anderen, zonder autisme) voorkomt? Naar aanleiding van een artikel in Autism van de National Autistic Society rond autisme en empathie probeer ik dat in deze blog uiteen te zetten, vanuit mijn eigen (lees)ervaringen en aanvoelen.
Leesverslag van ‘Autisme in het gezin het gezin als hefboom voor verandering’ van Wilfried Peeters bij Uitgeverij Garant (2019)
Een nieuwjaarsbrief, een terugblik, een waslijst voornemens … het is al allemaal op mijn blog voorbijgekomen. Dit jaar hou ik het bescheiden en sober, met een enkel voornemen (en toch een beetje terugblikken). Misschien vind u dat te weinig concreet, maar het zij zo. Voor wie alleen de samenleving leest, alvast een goed 2020 gewenst !