Wat me echt gelukkig maakt, is het beoefenen van Aikido. Ik noem het de bewegende meditatie. Mijn droom was om naar Japan te gaan, in een boeddhistische tempel te wonen en Aikido te beoefenen. Maar mijn vader zei dat ik ergens een diploma voor moest halen.

Ik zou kunnen zeggen dat ik een knap uiterlijk heb, maar ik voel me zelden zo. Ik heb drie tatoeages: het neurodiversiteitssymbool, Aiki-Ō-kami (ik doe al jaren Aikido) en Prajnaparamita (de perfectie van de Boeddha). Ik ben een boeddhist sinds de middelbare school en ik probeer de wereld een betere plek te maken door mijn geluk te delen met andere mensen en te glimlachen naar iedereen die ik ontmoet.

De meeste dagen sta ik op rond half zeven, ontbijt en wandel dan naar het station met een gezichtsmasker op (ik hou niet van het inademen van sigarenrook en vervuiling). Ik gebruik ook een koptelefoon. Muziek helpt me onderweg minder angstig te voelen en ik hou ervan om met het ritme mee te bewegen.

Ik hou ook van ‘stimming’ terwijl ik wandel. Ik stimuleer vrijwel altijd, of ik gelukkig ben of angstig. Ik stimuleer met mijn tong, dus het is heel discreet, ik doe het al van sinds ik kind ben. Ik geniet er veel van, maar als ik overdreven gelukkig ben heb ik de behoefte om heel hard met mijn handen te klappen en heen en weer te schommelen. Dat is echt heel ontspannend!

Izanagi, een cisgender blanke man (20) uit Mexico City, geciteerd in Our Autistic Lives: Personal Accounts from Autistic Adults around the world aged 20 tot 70+ van Alex Ratcliffe (Jessica Kingsley Publishers, 2020) (eigen vertaling)