Veronderstel even dat ik zou beginnen door te bekennen dat ik iets heb met blauw. Vertel het vooral niet door, ik ben er nog niet helemaal mee in het reine.  Ik had het, zoals wel meer, ook niet meteen door. Tot een kennis me erop wees dat mijn leven omhuld wordt door blauwigheden.

Eerst was ik verbaasd. Ik ben normaal niet het type dat overstag gaat voor een kleur. Ik ben lange tijd dol geweest op groengrijs met een vleugje blauw en een druppeltje rood. Tegenwoordig kan ik het niet meer zien. Tot mijn kennis me op mijn blauwigheden wees, dacht ik veeleer polyamorisch te zijn als het op kleuren aankwam. Op alle andere levensvlakken ben ik echter strikt monogaam en trouw. Soms wat op het rigide af, dat geef ik grif toe.

Om maar terzake te komen, gisteren was het een van die dagen waarop blauwigheid verengd wordt tot wat onwetenden of niet ingewijden eronder verstaan.

De kerst is voorbij, het geld is op, de dagen zijn veel te duister en er moet nog hard gewerkt worden voordat het zal zomeren. Waardoor de januariblues ontstaat, die zijn hoogtepunt kent op de derde maandag van januari. De blauwe maandag.

Volgens sommigen is dat gewoon onzin, net zoals de zogenaamde blauwe maandag, een concept van psycholoog Cliff Arnall. Arnall verzon het in 2004 voor een reisorganisatie die wilde inspelen op de januariblues als een excuus om meer reizen te verkopen.

Of het onzin is of niet, een blauwe maandag komt bij mij zo nu en dan voor. Op eender welke dag, en soms verspreid over meerdere dagen. Met schakeringen binnen het kleur, van donkerblauw tot lichtblauw, waarbij ik vrolijk lijk maar toch vervuld van blauwigheid.

Het is zo’n dag waarop werkelijk alles verkeerd loopt, maar waarop ik ook aan niets lijk te kunnen beginnen. Niet zozeer een baaldag dus, want die impliceert toch nog enige activiteit en interactie.

Op blauwe dagen lijkt het eerder of alles tegen mij is, en zelfs de deuren, vensters, rekken in de supermarkt en bomen in het park een soort gemene vijandigheid uitstralen. Alleen mijn bed is gastvrij op zo’n dag, en heeft misschien zelfs een hechtingsprobleem, want het wil mij niet laten gaan.

Wat je daaraan kan doen? Ik hoor het u al vragen. Wist het ik het maar wat voor u helpt. Wat voor mij helpt is me routinematig aankleden en handelingen doen, blijven bewegen (ook al is het zinloos) en niet te veel verwachten voor die dag. En de volgende dag wel proberen er iets van te maken.

De enige dag waarop ik me iets minder blauw voel, is overigens de tweede april. Omdat sommige gebouwen dan in blauw licht baden, of sommige mensen denken dat blauw geassocieerd moet worden met autisme. Nonsense natuurlijk, als het op kleuren aankomt, zijn mensen met autisme polyamorisch. En zeker niet blauw gesmurfd of vervuld van wolkenloos blauwe luchten. Nog iets dat u hebt vandaag over mensen met autisme hebt geleerd vandaag. Doe zo voort !