Sommige mensen kiezen er bewust voor achterwaarts te reizen met het openbaar vervoer. Ik bedoel daarmee dat ze, in de trein bijvoorbeeld, achterwaarts zitten. Zelfs als er voldoende kans is om voorwaarts te reizen. Lange tijd heb ik gedacht dat die mensen aan een of andere stoornis leden. Normale mensen reizen toch in de richting waar ze naartoe gaan?

Tot ik, eerder toevallig, in gesprek raakte met enkele van die mensen, en bleek dat ze er zich ook nog goed bij voelden. Meer zelfs, een van hen beweerde dat achterwaarts reizen niet alleen veiliger maar ook gezonder zou zijn.  Vooruit reizen, zei hij, is nogal intens omdat je de wereld op je af ziet komen. Dat zou bij veel mensen leiden tot angst en overprikkeling. Als je achterwaarts reist, zou dat een rustgevender gevoel geven. Een gevoel van loslaten en zienderwijze afscheid nemen.

Een andere tip die deze persoon mij gaf was in de wagon te zitten die een of twee van het midden van de trein stond. Als ik de trein neem, is dat niet altijd het geval. Ik kies vooral voor de stilte – of eersteklas – wagon. Of ik sta recht. Recht blijven staan is natuurlijk niet zo veilig, maar ik heb het liever dan tussen mensen moeten zitten. Of het nu voorwaarts of achterwaarts is, langere tijd tussen een benen – en tassenfort zitten overprikkelt mij.  Ook al ben ik vooral blij als de trein rijdt en aan een tempo dat de term ‘sneltrein’ rechtvaardigt.

Voor achterwaarts reizen kies ik alleen als er echt geen andere plaats meer vrij is. Of als ik moet kiezen tussen voorwaarts reizen naast een onwelriekende dikzak en achterwaarts tegenover een knappe mollige vrouw. Dan kies ik natuurlijk voor die laatste mogelijkheden. Ook al omdat ik niet graag van dikkemannenliefde verdacht wordt.

Ook al begint het achteruitreizen na een kwartier al op mijn spijsvertering te werken. Omdat ik kriebels in mijn darmen voel van een opkomende reisziekte. Of, als het komt tot een aangenaam gesprek, en er een licht gefladder is van vlinders in mijn buik. Waarschijnlijk weer een opkomend buikgriepje, denk ik bij mezelf, als ik afstap en mijn liefste mij op het perron opwacht, een innige kus geeft, en we naar de parking wandelen om naar huis te rijden.