Of het echt een dilemma is, betwijfel ik. Een echte keuze zou ik het ook al niet noemen. Als je vaker de voorkeur geeft aan fluisteren, of aan schreeuwen, is dat volgens mij veeleer iets dat, vaak onbewust, zo gegroeid is. Het zegt iets over wie je bent als mens, al kan je dat natuurlijk veranderen.

Zo ben ik vaak geneigd tot fluisteren, of tot geluidloos praten. Vroeger ging het soms zover dat ik woorden dacht gezegd te hebben maar niet had uitgesproken. Ik verweet anderen dan wel eens selectief of niet te luisteren.

Het was pas nadat een therapeute een gesprek opnam en het mij liet horen dat ik wel moest toegeven dat het anders was. Nu nog moet ik er mij aan herinneren dat ik bepaalde woorden moet uitspreken vooraleer anderen ze horen. Liefst luid en duidelijk bovendien, en dikker in de verf op vlak van emoties dan ik zelf nodig acht.

Als ik spreek voor een publiek, hou ik er wel rekening mee dat articulatie en volume belangrijk zijn, maar dan wel in die volgorde van belang. Als ik onzeker of gestresseerd ben, daalt eerst het volume en vervolgens de articulatie.  Dat merk ik vaak pas als mensen in het publiek met hun vingers naar hun oren wijzen of er een technicus met een microfoon komt. Tenzij ik een droge mond heb op dat moment is dat zinloos omdat ik de neiging heb om in die dingen te spuwen.

Ik heb niet de neiging mijn stem te verheffen om iets duidelijk te maken. Als dat niet lukt op andere manieren, is er volgens mij geen beginnen aan. Dan zwijg ik meestal. Met nadruk op ‘meestal’. Schreeuwen associeer ik toch vooral met onmacht en mensen van wie hun argumenten of autoriteit om gelijk te krijgen opgebruikt zijn.

Ik vind het zelf ook best onaangenaam als anderen naar mij schreeuwen, zeker als ik vlak bij hen sta. Ik neem het hen niet altijd kwalijk, want soms doen ze het zonder dat ze het weten. Of omdat ze er echt niets aan kunnen doen. Zodra ik weet dat eventuele collega’s een megafoon hebben ingeslikt, neem ik mijn voorzorgen, en neem ik mijn oordopjes mee naar vergaderingen, of ga ik niet te dicht bij hen zitten. Vroeger had ik veel leerkrachten die zich de longen uit het lijf konden schreeuwen, of een bel van een stem hadden. De stem van een leerkracht maakte voor mij enorm veel verschil als het aankwam op vertrouwen en gedrag in een klas.

Toch kan fluisteren evengoed heel onaangenaam zijn. Bijvoorbeeld als de ander een probleem met mondhygiëne of een onbehandelde reflux heeft. Als je bovendien een goed ontwikkeld reukorgaan hebt, merk je pas hoeveel mensen ‘uit hun bek stinken’. Terwijl ik leef voor frisse adem. Het is maar een van de redenen waarom ik steeds minder het openbaar vervoer neem. Of waarom ik wel eens op een halte vroeger afstap. Daar zou wel eens een sensibiliseringscampagne rond gevoerd mogen worden.

Fluisteren is daarentegen soms wel best intimiderend. Het lijkt alsof je een geheim wordt toevertrouwd. Het kan ook (gewenst of ongewenst) intiem worden. Fluisteren creeërt immers de noodzaak om dichter bij de ander te staan. Dat vinden sommige mensen (ook met autisme) blijkbaar opwindend. Een tijd terug was er kort een rage van die ‘fluisterfilmpjes’ (de ASMR’s). Ik ben er zelf nog niet uit of ik daar iets aan heb, maar het is in elk geval beter dan het andere uiterste, schreeuwlelijke schreeuwende filmpjes.