De emoties die ik moeilijk kan verwoorden, vinden hun weg in bijvoorbeeld de dans. Kort na mijn dertigste ben ik begonnen met dansen. Ik startte met lessen moderne dans, later uitgebreid met contemporary en ballet. Dans biedt me de ongeschreven taal om uit te drukken wat ik voel, ook al snap ik die gevoelens zelf niet altijd. Het vloeiend bewegen op muziek zorgt ervoor dat de emoties vertaald worden naar mijn lichaam. Tijdens mijn danslessen ben ik even helemaal weg uit mijn hoofd en voel ik me geaard in mijn lijf. Meestal voel ik me erg ontspannen na een uur intensief dansen. Dansen is als een soort yoga voor mij. Het is bijzonder om te merken dat hoe meer ruimte ik geef aan mijn autisme, hoe soepeler en hoe meer ontspannen ik kan dansen.

Evelien Tersteeg in ‘Onzichtbaar onvermogen: een kijkje in het leven van een autistische vrouw’ (Hogrefe, 2020) (inkijkexemplaar hier)