Ik wou iets schrijven, maar vond maar niet het juiste moment. Dus dacht ik, ik wacht tot het komt. En nu, nu is het moment daar, maar het idee is er niet meer. Misschien is dat maar goed ook.

Het overkomt me wel meer. Niet alleen bij het schrijven. Bij om het even wat ik doe. Dan vraag ik me af wat ik ook alweer wou doen. Om dan weer verder te doen met wat ik bezig was. In de hoop dat wat ik wou doen zich weer aandient. Intussen werk ik mijn planning af, en nauwelijks een ogenblik later krijg ik weer een idee. En nog een.

Voor ik ’t weet word ik bedolven onder een tsunami van ideeën, voornemens en gedachten. Jammer genoeg kan ik die knop niet zomaar omdraaien. Ik zou kunnen gaan zitten en schrijven, maar dat doe ik niet. Dan komt er ’s middags geen eten op tafel, blijft de vaat staan, wordt de vloer niet geboend, en is onze kat slecht gehumeurd omdat haar kattentoilet vies blijft. Gelukkig heb ik nog wat discipline, maar die storm in mijn hoofd kan het werk flink bemoeilijken.

Meer nog, er komt van alles naar boven waar ik helemaal niet bezig wil zijn. Zoals goede voornemens maken. Net zoals iedere dag van elk nieuw jaar heb ik wilde plannen, dromen, leer – en werkpunten in overvloed. Zoveel dat ik er moe van wordt.

Al is het wellicht ook van de voorbije periode dat ik moe ben. Niet zozeer van het feesten, dat is vrij beperkt gebleven. Het is meer van een breuk in routine die me moe maakt. Of van het overnemen van de gewoonte tijdens de periode tusse oud en nieuw terug te blikken.

Het klinkt misschien onbescheiden maar ik werd tijdens die terugblik moe van al wat ik in 2019 allemaal heb gedaan. Zo’n 6 miljoen stappen gezet, 4600 verdiepingen beklommen, 3800 km afgelegd en, hou je vast, 1,2 miljoen calorieën verbrand. Overigens driehonder duizend meer dan ik er opgegeten (en gedronken) heb. En dan heb ik het nog niet over schrijfsels, publicaties, foto’s, kunstwerkjes, gekus en geknuffel, lieve en minder lieve woordjes, lieve en minder lieve daden, en al die vele, minder becijferbare dagelijkse en bijzondere inspanningen.

Al die bespiegelingen had ik me misschien beter bespaard. Niet goed voor mijn hoofd, maar ook niet echt nodig. Ook vandaag is er immers precies een jaar geleden voorbij. En niemand heeft dat gevierd. Tenzij dan die ontelbare mensen die vandaag iets belangrijks hebben herdacht. Soms zonder dat iemand er zich voor interesseerde of ervan opkeek.

Zo was het voor mij onder andere de dag van de introverte mens. En dat heb ik toch een klein beetje gevierd. Zonder vuurwerk of polonaise dan wel, maar met een wandeling aan zee. En verder met veel aandacht voor al wat er zich aandient aan toevallige liefde, gelukjes, magie en poëzie. Dat is meteen ook mijn voornemen en tegelijk ook mijn wens voor u: dat u daar oog mag voor blijven hebben dit jaar.