Met deze poster en onderstaande tips van de Vlaamse Vereniging Autisme en de website Participate! Autisme kan je aan de slag om een goede communicatie en omgang met mensen met autisme een stapje dichterbij te brengen.
Het was nog putje winter toen een medewerker van VFG, een Vlaamse ledenorganisatie die zich inzet voor mensen met een handicap, mij kwam spreken over mijn boek ‘Autistisch gelukkig’ en leven als persoon met autisme in het algemeen. Het gesprek is intussen als artikel verschenen in het voorjaarsnummer van hun ledentijdschrift Dialoog. Ik ben er zo tevreden over dat ik het hier nog eens weergeef.
Ook dit jaar zijn er heel wat voornemens gemaakt. Helaas lijken dat vaak beloftes die als een soort van strategische doelen in managementstijl worden gemaakt,. Ik zie het meer als een wens bij een vallende ster. In dit artikel ga ik op voornemens, beloftes en wensen in, en geen van deze zinloos zijn.
Gewoontegetrouw een blog met de eindejaarsvraagjes, over wat bij mij als mens is bijgebleven en wat ik anderen wens in het volgend jaar.
Een auto door het verkeer loodsen is een huzarenstukje. Een recent onderzoek stelt dat mensen met autisme minder bumperkleven, maar iets minder snel reageren op snel veranderende verkeerssituaties. Hoe ik daar mee omga, en welke ervaringen ik heb met rijden en de perceptie daarvan, schrijf ik in dit stuk.
Al jaren gebruik ik, louter uit noodzaak, dag in dag uit hydraterende crèmes. Nooit gedacht dat dit iets met autisme zou te maken hebben, of op mijn blog komen. En toch, ik merkte een New Yorks verzorgingsmerk zich linkt met de Nederlandse Vereniging Autisme. Een enigszins kritisch stuk over deze en andere beeldvorming rond autisme en ethiek rond aanbiedingen die deze blog krijgt.
Elke twaalfde van de maand probeer ik iets te schrijven rond de Grote Vragen (zie bv Canvas en de BBC). De publicatiedatum is deze maand een dag verschoven, mijn vriendin wou gisteren naar een Zweedse woonwarenhuis (bekend van het ontbrekende moertje en de gehaktballetjes) waarvan ik de naam niet vernoem. Deze keer stel ik me de vraag of we goed kunnen zijn zonder iets te doen.
Een fragment uit Boek (256 blz) van Robert van Eijden (Nijgh & Van Ditmar, 2015) waarin zich een vechtscene tussen bouwvakkers afspeelt in een genadeloos grappige roman over het schemergebied tussen normaal en gek, het bijzondere van het gewone en het gewone van het bijzondere.
