‘Sorry, u behoort niet tot onze doelgroep’ krijg ik af en toe te horen. In deze blog schrijf ik hoe ik daarmee omga, en wanneer ik zoal niet tot een (doel)groep hoor, waarom ik dat soms moeilijk en soms ook beter vind.
Onlangs kreeg ik de vraag van een persoon met autisme voor een werkstuk om in te gaan op de vraag in welke mate onze samenleving aangepast is aan mensen met autisme. Geen gemakkelijke vraag, maar ik doe toch een poging.
Bespreking van het artikel ‘What my son with autism taught me about managing people’ (wat mijn zoon me leerde over het leiden van mensen) van Alexandra Samuel in The Wall Street Journal van 16 februari 2018.
Hoe maak ik autisme bespreekbaar bij mensen die niet gediagnosticeerd zijn? Dat is de (interessante) vraag die een zekere Cornutus stelt in een reactie bij de poster ‘focus op talenten’. Een vraag die ik overigens al vaker ben gesteld. Bij een gezellige babbel met een glaasje bubbels na voordrachten. Tijdens telefoontjes met doodgewone mensen (zonder autisme) die weten dat ik hier en daar wel eens wat schrijf over autisme. Oom aan de drank, hyperalerte schoondochter, bizarre collega … De vraag gaat dan meestal over hun schoonvader. Of over de ietwat… Read more Een vermoeden van … wat nu? →
Tistje 