Op verloren momenten, tussendoor, met een kopje soep of koffie en een madeleintje (zonder amandel), vul ik wel eens een bevraging in van Ivox, ConnectOpinions of MyOpinion.

Sommige autistische mensen beweren dat autisten daar in het algemeen allergisch voor zijn. Omdat ze dat in hun jonge of minder jonge leven al zoveel hebben moeten doen. Ik heb alvast meer last van allergie aan madeleintjes met amandel dan aan vragenlijstjes invullen. Meer zelfs, ik vind het soms leuk, zeker als ik er een centje mee verdien. Toch krijg ik vaak, na het invullen van leeftijd, geslacht en woonplaats, te lezen: ‘Sorry, u behoort niet tot onze doelgroep’.

Op zich is dat helemaal niet erg. Het is eigen aan doelgroepen, een deel van de bevolking waarop een sociale-, marketing – of politieke actie is toegespitst, dat niet iedereen ertoe kan behoren, namelijk de mensen die niet beantwoorden aan de eigenschappen die vooraf werden bepaald. Zo zijn er duizend-en-één doelgroepen waarvan ik weet dat ik niet toe behoor. Ik noem er maar een paar: bezoekers van bordelen, langgestraften, geweldplegers, succesvolle autisten, kopers van bloemige jurken, managers van zeilboten, aanhangers van misogyne sekten, ….

Ook toen ik begon met mijn blog, vroegen sommige mensen mij wat mijn doelgroep zou zijn. Alsof het heel gewoon was dat ik bij het schrijven een bepaald publiek voor ogen had dat ik wilde bereiken, een groep mensen waar ik voor schreef. Ik schrok, en voelde mij op slag abnormaal, Ik heb helemaal niemand in gedachten als ik schrijf. Nee, help, dacht ik, ik heb helemaal geen doelgroep, en hoe vind ik die?

Door tijdsgebrek heb ik die vraag toen even geparkeerd. Intussen blijkt mijn doelgroep organisch gevormd. Of dat denk ik toch. Toen iemand me onlangs een mailtje stuurde hoe slecht hij mijn blog wel vond, schreef hij onder andere ‘dat je blog een dramatisch tekort aan doelgroepgerichte teksten heeft’. Op zich is dat best wel een (onbedoeld) complimentje vind ik. Ik heb namelijk alleen u, lezer, in mijn gedachten, welke eigenschappen u ook heeft.

Het is voor mij zeker geen nieuw gevoel, dat ik niet tot een doelgroep zou behoren. Al in de turnles op de lagere school was ik niet bepaald de keuze van de groep waar ik uiteindelijk in belandde. ‘Niet in de weg lopen hé’, kreeg ik vaak te horen. Best lastig, als de turnleraar vind dat je best wel wat meer mag lopen.

Niet gekozen worden hoeft natuurlijk niet altijd slecht te zijn. Zo behoorde ik niet tot de doelgroep om een militaire dienstplicht te vervullen, en als de politie bestuurders controleert op snelheid, alcohol, drugs of andere inbreuken, kreeg ik tot nu toe steeds te horen dat ik niet hoefde te stoppen. Ook voor controles aan de zelfkassa in de supermarkt word ik zelden geselecteerd.

Ik hou wel van duidelijkheid, ook als het op doelgroepen aankomt. Als de een vind dat ik ertoe behoor en de andere niet, word ik daar kregelig van. Een voorbeeld daarvan is een sollicitatiegesprek, waarbij de uiteindelijke personen waar ik mee moet werken vaak niet betrokken worden. Op zo’n moment behoor ik wel tot de doelgroep van degene die mij kiezen tijdens het sollicitatiegesprek, terwijl het best kan zijn dat ik niet hoor tot de doelgroep van degenen die op de werkvloer op zoek zijn naar een nieuw teamlid.

Eerder dan alles op alles te zetten om toch tot de doelgroep te horen, waarvoor ik eerder ben afgewezen, probeer ik in elk geval uit te vissen waar ik dan wel toe behoor, en hoe ik daar het beste van kan maken. Hoe dat precies gebeurt, hangt heel sterk af van het geval, van de situatie. Soms wijs ik mijn lidmaatschap van een bepaalde groep resoluut af, soms laat ik mij eruit duwen, en soms saboteer ik een groep waar ik ongewenst ben bij betrokken geraakt. Soms is het discriminatie niet tot een bepaalde groep te worden gekozen, maar ik heb gemerkt dat er tot elke prijs willen bij horen dan niet de juiste strategie is. In veel gevallen ben ik daarentegen blij dat ik niet gekozen ben, omdat ik vind dat mijn talenten beter tot uiting komen in een andere hoedanigheid.

Zo werd ik onlangs afgewezen na de auditie voor een televisieprogramma waar autistische mensen gevraagd worden om een aantal gedurfde vragen te beantwoorden. Tot ik via deze blog gecontacteerd werd door de televisiemakers, wist ik niet dat ik er überhaupt voor in aanmerking kon komen. Na enkele beeldinterviews, bleek ik dan toch, tijdelijk, tot die doelgroep te horen. Dat vond ik be

Tot ik onlangs een mailtje kreeg dat ik toch niet gekozen was. Dat vond ik zelf helemaal niet eens zo erg. Niet alleen omdat ik naar mijn gevoel al zoveel boeiende dingen doe en de ene mooie uitdaging na de andere krijg aangeboden.

Sommige autistische mensen passen nu eenmaal beter op het scherm, anderen (zoals ik) eerder voor of achter het scherm. Eerder dan een schermgezicht, zie ik mezelf als kijker, spreker voor (besloten) groepen, schrijver, recensent … Of gewoon, als iemand die het gewoon aan anderen overlaat om er zich een beeld, een mening, een opinie over te vormen. Zo heeft iedereen volgens mij wel zijn of haar plaats, als radertje in een groot geheel, niet meer en niet minder.