Waar ik gelukkig van word, laat Elise Cordaro, auteur/blogster met autisme en adhd, op Twitter weten, is liefde, vriendschap en vooral een lege agenda. Dat is haar ‘ultieme droom’, schrijft ze, aangevuld met een lachend gezichtje.

Ruim vijftig mensen lijken het daarmee eens te zijn, ook al zijn er ook reacties die dat nuanceren. Zoals er iemand is die een volle agenda best leuk vindt, en ook wel mist, is er iemand die suggereert dat een lege agenda vanzelf komt als je er niets in opschrijft.

Zowel liefde, vriendschap als die lege agenda tarten mijn verbeelding. Liefde ken ik, een beetje, maar als ik erover spreek verval ik in poëtisch gezwijmel. Van vriendschap heb ik al gehoord, maar ik weet niet wat vrienden zijn, of wat het onderscheid zouden kunnen zijn tussen kennissen, contacten, bekenden, handelsrelaties, partners en vrienden.

Die lege agenda, daar draait het om, ook bij mij. Dat is de troost van al mijn gezwoeg, de aangename illusie dat ik ooit voor mezelf zullen leven. Tegelijk is het ook een schrikbeeld, waarvan ik wil dat het veraf blijft, dat ik niet de indruk wil wekken dat ik ooit of al misbaar zou zijn. Of dat ik zou kunnen denken dat al wat ik doe of plan eigenlijk gerust achterwege gelaten kan worden.

Het is ook niet meteen iets wat je hoort te willen, zo’n lege agenda. Dat mocht ik op school al horen. De weinige tijd die we hebben, moesten we vooral goed besteden. ‘Mensen denken dat hun leven langer dan duizend jaar duurt, terwijl het niet meer is dan enkele seconden, in het licht van de geschiedenis, die ze uiteindelijk ook nog hopeloos verkwanselen’, herinner ik me nog. We werden voorbereid op trieste tijden. Vanuit het perspectief van toen, blijkt het leven nu trouwens best wel mee te vallen. Of toch minstens mijn leven.

Waar ik (on)gelukkig van word, dat is niet zozeer een volle of lege agenda, wel de mate dat anderen, die minder compatibel zijn met mij, die agenda voor mij of mee invullen, en het overzicht verstoren. Ik kan even ongelukkig worden van een lege als een volle agenda, voor zover ik natuurlijk ooit een volle agenda heb gehad. Net zoals meer liefde of vriendschap mij niet noodzakelijk gelukkiger maakt, voor zover ik weet wat liefde of vriendschap is.

Duidelijkheid, overzicht, een bepaalde vorm van inzicht en erin/erop kunnen vertrouwen dat het goed komt, dat ik mag fouten maken en een redelijke kans maak om het te kunnen, dat bepaalt voor mij veel meer of er mij nu en dan een intens of minder intens geluksgevoel overvalt. En verder bezig kunnen blijven, bouwen aan een weg, mijn steen kunnen bijdragen of verleggen, een deeltje kunnen zijn van een voortreffelijk geheel, dat ook.