Tom Heremans in een bespreking van de serie “Love on the Spectrum” (op de betaalzender Netflix) over waarom mensen met autisme bijzonder grappig blijken te zijn (en niet alleen omdat ze hopeloos sociaal aangepast zijn volgens hem)
Voor een schrijfwedstrijd een paar weken geleden probeerde ik een gedichtje te schrijven rond Covid-19. In deze blog zet ik het neer.
Fien, een studente orthopedagogie die volgend jaar stage loopt in een residentiële voorziening voor mensen met autisme, stelde me per mail tien vragen over leven met autisme. Over ironie, vriendschap, seksualiteit, communicatie, agressie(beheersing), routines, bijzondere gaven enzovoort. Ik mocht ze ook online zetten, en dat doe ik dus. Fien heeft zich laten inspireren door vragen van interviews op het internet. Met thee en koekjes naast mij heb ik ze zo eerlijk mogelijk en vanuit mijn eigen perspectief beantwoord.
Een fragment uit Boek (256 blz) van Robert van Eijden (Nijgh & Van Ditmar, 2015) waarin zich een vechtscene tussen bouwvakkers afspeelt in een genadeloos grappige roman over het schemergebied tussen normaal en gek, het bijzondere van het gewone en het gewone van het bijzondere.
Over waarom ik niet zoveel op heb met Aprilvissen op deze eerste April maar vandaag met tevredenheid heb deelgenomen aan de Bluerun, al wandelend weliswaar, in een volstrekt vreemde omgeving, wat ondanks de goede organisatie en bekend volk toch enige weerstand gaf, zowel vooraf, op het moment zelf als nadien.
De achtste in de lange reeks van 1000 vragen aan jezelf-blogs. Over woorden waar kriebels, in goede en minder goede zin, bij horen, over op tv komen, over datgene waar ik zenuwachtig voor ben, over wat thuis tot een thuis maakt voor mij, over wat en wie ik niet kan missen, wat mijn favoriete sprookje(s) zijn en wat voor humor ik zou hebben.
Lot Blom in Beelden in je hoofd: handleiding voor beelddenkers(Uitgeverij Ankhermes, 2012) over beelddenken en wat er kan gebeuren als je over onvoldoende informatie beschikt.
Niets is erger dan iemand die denkt dat hij humoristisch is. Het zou van wijlen Toon Hermans komen, maar waarschijnlijk denken veel comedians er zo over. Mensen die beroepshalve mensen vermaken met humor, en af en toe in contact komen met de ‘comédiens de parme’, de flauw grappenmakers, die na een glaasje op ‘moppen tappen’. Ver van de tappers Meestal hou ik me verre weg van die tappers. Ik versta hun moppen niet. Ze zijn vaak politiek of religieus getint, racistisch, seksistisch, discriminatoir, validistisch en vulgair. Of ze zijn te… Read more Grappig uit de hoek →
