“Waarom normaal niet werkt” van Dietrich Moerman en Daphné De Troch bekritiseert de traditionele werkstructuren in de kenniseconomie en pleit voor neurodiversiteit. Het boek legt een grote verantwoordelijkheid bij managers voor inclusie, maar genereert ook een ‘advocacy tax’ voor neurodivergente werknemers. Het mist vooral realistische oplossingen en verdoezelt complexe inclusie-uitdagingen.
Een recensie van het boek van Saskia Schepers “Als alle breinen werken” dat neurodiversiteit verkent op de werkvloer. Het benadrukt de noodzaak van een inclusieve omgeving en biedt concrete hulpmiddelen. Het schiet echter tekort in het aanpakken van de complexiteit en uitvoerbaarheid van een neuro-inclusieve werkomgeving. De auteur mist diepgaande analyses en concrete implementatiestrategieën, en stigmatiseert neurodivergente individuen.
Op aangeven van LAVA (lees – en adviesgroep volwassenen met autisme) bespreek ik een artikel over wat werknemers met autisme kan helpen op de werkvloer om met verwachtingen om te gaan. Bij werknemers met autisme blijkt dat het potentieel hoogstaand kwalitatief werk onder andere door drempels op de werkvloer zelf vaak niet verzilverd raakt. Stress in de werkomgeving en beperkingen in sociale omgang blijken de belangrijkste daarvan. Sociale steun van collega’s helpt weliswaar neurotypicals maar hulp buiten de organisatie (via coaching of anderen met autisme of zichzelf kunnen zijn) helpt het meest voor mensen met autisme. Sociale communicatie met collega’s lijkt het meest problematisch volgens werknemers met autisme. Voor die niet-autistische collega’s lijkt werkstress voor veeleer een ‘dingetje’ en soms eens lastig terwijl het voor werknemers met autisme aanzet kan zijn tot opgebrand raken. Vooral goede relatie met het management (op alle niveaus) kan autistische werknemers helpen volgens dit artikel.
Je kent ze vast, die plaatjes met twee cirkels, waarvan de kleinste benoemd is als ‘comfortzone’ en de grotere als ‘het leven van je dromen’ of ‘where the magic happens’. Steeds vaker wordt die schadelijke mythe, gebaseerd op muizenonderzoek, gelukkig doorprikt. Geïnspireerd door een recent opinie-artikel in De Standaard probeer ik in deze blog mijn ervaring met comfortzones te beschrijven en waarom het beste daarbinnen gebeurt (en dat erbuiten slechts een van de elementen is die bijdraagt tot een goede comfortzone).
Bespreking van het artikel ‘What my son with autism taught me about managing people’ (wat mijn zoon me leerde over het leiden van mensen) van Alexandra Samuel in The Wall Street Journal van 16 februari 2018.
Tistje 