Anne-Sophie, studente en met van alles bezig (waardoor ze soms wat vergeet) stuurt me een paniek mailtje dat ze gisteren een werkstuk over autisme moest schrijven en maar geen inspiratie vind. Ik probeer enkele thema’s aan te reiken, natuurlijk onvolledig maar wat in me opkwam op het toilet daarnet.
Elke dag zin maken, dat is een uitdaging die bij zoveel mensen moeilijk blijkt te verlopen. Ik geef in deze blog enkele voorbeelden hoe ik het probeer te doen.
Of autisme volgens mij een handicap en/of een gave is, en wat ik daarvan vind, wil Heide(linde), studente pedagogie, weten. ‘We hebben in onze opleiding voor een paper een aantal ‘straffe stellingen’ voorgeschoteld gekregen. Die moeten we dan voorleggen aan kritische mensen met autisme voorleggen. Op basis van wat daaruit komt moeten we dan reflecteren en een paper schrijven. Zou jij zo vriendelijk willen zijn om mij daarbij te helpen?’. In deze blog probeer ik daarop een genuanceerd antwoord te schrijven.
Het is al geconsumeerd, snikt ze, terwijl het wrede zonlicht weerkaatst op het klaterende watervalletje, recht voor het lommerrijk terras van het bibliotheekcafé op een steenworp hiervandaan. Een zin die me opvalt en waar ik, op hetzelfde terras, een stukje over schrijf.
Het is niet eenvoudig om aan mensen uit te leggen wat er voor mij veel energie vergt, en hoe het komt dat ik ‘na een dag niets gedaan te hebben’ toch behoorlijk vermoeid kan zijn. De lepeltheorie (of ‘spoon theory’) kan daarbij helpen, maar heeft zowel voor – en nadelen. In deze blog ga ik daarop in.
In Secrets to Success for Professionals in the Autism Field beschrijft ervaringswerker en autismeconsulente Gunilla Gerland voor hen wat ze (nog meer) kunnen doen (of best laten) voor mensen met autisme en hun omgeving (ouders, partners, broers en zussen). Dit artikel vormt een uitgebreid leesverslag van dit boek dat op de plank zou moeten staan bij elke hulpverlener die met mensen met autisme in contact.
Tistje 