Sander deelt zijn herstelverhaal na een diagnose van autisme, waardoor hij eindelijk begrijpt waarom hij zich anders voelde. Na jaren van frustraties en miscommunicaties leert hij zijn directe communicatiestijl te accepteren als een kracht. Door zijn ervaringen te delen, biedt hij hoop en herkenning aan anderen en benadrukt hij de waarde van zelfacceptatie.
Een reflectie over kwetsbaarheid en veranderende perspectieven op autistische kwetsbaarheid, geïnspireerd door het werk, o.a. het doctoraat, van dr. Gert-Jan Vanaken
Op aangeven van LAVA (lees – en adviesgroep volwassenen met autisme) bespreek ik een artikel over wat werknemers met autisme kan helpen op de werkvloer om met verwachtingen om te gaan. Bij werknemers met autisme blijkt dat het potentieel hoogstaand kwalitatief werk onder andere door drempels op de werkvloer zelf vaak niet verzilverd raakt. Stress in de werkomgeving en beperkingen in sociale omgang blijken de belangrijkste daarvan. Sociale steun van collega’s helpt weliswaar neurotypicals maar hulp buiten de organisatie (via coaching of anderen met autisme of zichzelf kunnen zijn) helpt het meest voor mensen met autisme. Sociale communicatie met collega’s lijkt het meest problematisch volgens werknemers met autisme. Voor die niet-autistische collega’s lijkt werkstress voor veeleer een ‘dingetje’ en soms eens lastig terwijl het voor werknemers met autisme aanzet kan zijn tot opgebrand raken. Vooral goede relatie met het management (op alle niveaus) kan autistische werknemers helpen volgens dit artikel.
Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder, zijn volgens de krant De Standaard zeven levensmotto’s van de Nederlandse zanger Ramses Shaffy in een lied dat ook vandaag nog inspireert. De Standaard gebruikt het als aanvulling van een reeks interviews over veerkracht, verlies en verlangen. Met zicht op zee in de verte, op veilige afstand van slierten strandgangers, heb ik hieronder een poging gedaan mijn invulling van de zeven van Shaffy weer te geven.
Een van de vragen die ik de laatste weken kreeg van lezers en geïnteresseerden, was die van Oliver (33), een man met autisme, die graag wil weten op welke leeftijd je het best autist bent. Ik probeer deze fascinerende vraag met zin voor nuance en vanuit eigen ervaringen te beantwoorden op deze blog.
Voor het ledentijdschrift van de Vlaamse Vereniging Autisme met als thema In balans, werd ik (samen met heel wat andere mensen met en zonder autisme) gevraagd iets te schrijven rond het thema. Deze blog is een licht gewijzigde versie van mijn bijdrage. Waarom in en uit balans leven elkaar kunnen aanvullen. Wanneer ik in en uit balans ben, en hoe ik daar in de loop van mijn leven mee ben omgegaan.
Annelies (43) is lezeres van deze blog, tevens moeder en hulpverlener. Via mail stuurt ze volgende: Onlangs hoorde ik op een lezing over autisme dat iemands veerkracht bepaalt hoe diens autisme zich uit. Ik lees af en toe op jouw blog en kom die veerkracht ook wel eens tegen. Hoe sta jij tegenover de vernoemde uitspraak en hoe zou jij die veerkracht dan omschrijven? In deze blog probeer ik daar vanuit mijn eigen ervaring en kennis op te antwoorden.
Lynn Hart in ‘Ik ben wie ik ben en ik doe wat ik doe: mijn leven met autisme’ (Purple Submarine, 2016) over welke plaats veerkracht in haar leven met autisme inneemt.
Tistje 