Margot, moeder van een bijna volwassen autidochter, vraagt me naar tips om haar dochter te motiveren om dingen te doen die ze niet leuk vindt. Hoe het zit met motivatie, beloning en hoe ik mij ertoe krijg om dingen te doen die ik niet leuk vindt, probeer ik in deze blog met de nodige nuance te beschrijven.
Uit een recent onderzoek van de Duitse Humbolduniversiteit Berlijn blijkt dat er 10 motivaties zijn die hulpverleners en therapeuten geven om liever geen autistische volwassenen in hun praktijk te hebben. In dit artikel maak ik een samenvatting van die motivaties.
Een lijstje met tien aanpassingen die mij kunnen helpen om beter samen te leven, dus niet zozeer praktische dingetjes die mijn leven individueel vergemakkelijken. Ik heb het lijstje gemaakt geïnspireerd door een lijstje van de Britse twitteraar Pete Wharmby. Uiteraard is deze lijst maar een voorbeeld, en de laatste en misschien wel belangrijkste aanpassing is dat er geen algemene aanpassingen mogelijk zijn zonder de persoon met autisme erbij te betrekken en te leren kennen.
Een ervaring van een paar jaar geleden als ervaringsdeskundige voor een publiek waarbij ik het gevoel had te bevriezen en in een soort van overlevingsmodus overschakelde.
‘Onlangs las ik met veel interesse uw artikel rond autisme en vertrouwen’, schrijft Barbara (44), lezeres van deze blog. “Ik was op zoek naar wat een vertrouwenspersoon kan betekenen voor mensen met autisme. Als beroepskracht kom ik veel in contact met ombudsdiensten, partners, ouders, familie, vrienden en persoonlijk assistenten die iemand met autisme bijstaan. Ik vroeg me af hoe u een vertrouwenspersoon zou omschrijven, en of een van die mensen die ik noemde daarvoor in aanmerking zouden kunnen komen. Misschien is dat een idee om eens op uw fascinerende blog te schrijven?”
Anais (28), orthopedagoge en lezeres van deze blog, stuurde me de vraag hoe belangrijk succeservaringen zijn voor mij als persoon met autisme. Een poging om op die vraag te beantwoorden, zonder daarbij voor andere mensen met autisme te spreken. Iedereen met autisme heeft namelijk een andere manier om met succes om te gaan.
Soms is het, denk ik, vooral een kwestie van vertrouwen. Een teveel, of een tekort. Logisch, schrijft Barry Prizant in zijn boek ‘Gewoon uniek’, want autisme kan je het best verstaan als een ‘disability’ als het op vertrouwen aankomt. Wat vertrouwen en wantrouwen (in mijn lichaam & geest, in de wereld, in anderen) voor mij betekent en hoe ik iemand vertrouw, daar probeer ik in deze blog iets over te schrijven, vanuit mijn eigen ervaring uiteraard.
Er is altijd wel iets dat ik leer. Ongeacht in welke situatie of met welke mensen ik ben. Ongeacht over wat het gaat, wanneer, waar, waarom en hoe het gebracht wordt. Toch is het vaak niet wat ik verwacht wordt te leren. Hoe dat in elkaar zit, en waarom wat ik eerder voor nu dan voor mijn nalatenschap helpt, probeer ik te omschrijven in deze blog.
Tistje 