William Poundstone in Ben jij slim genoeg om bij Google te werken? (Het Spectrum, 2012) over de Britse natuurkundige Paul Dirac aan wie autisme toegeschreven wordt, en zijn obsessie met vergelijkingen en schoonheid daarin.
Trees Colle in Over Prikkeling: hoe wordt de omgeving en begeleiding aangepast aan de prikkelverwerking van jongeren met autisme en een verstandelijke beperking in de leefgroep? (HoGent, 2017) over hoe ervaringsblogs zoals Tistje bijgedragen hebben tot inzicht in hoe personen met autisme de wereld ervaren.
Fien, een studente orthopedagogie die volgend jaar stage loopt in een residentiële voorziening voor mensen met autisme, stelde me per mail tien vragen over leven met autisme. Over ironie, vriendschap, seksualiteit, communicatie, agressie(beheersing), routines, bijzondere gaven enzovoort. Ik mocht ze ook online zetten, en dat doe ik dus. Fien heeft zich laten inspireren door vragen van interviews op het internet. Met thee en koekjes naast mij heb ik ze zo eerlijk mogelijk en vanuit mijn eigen perspectief beantwoord.
De (Wereld) Autisme Week is voorbij. Elk jaar is er één dag, één week om te spreken over autisme zonder meteen afgewend te worden. Het is kort, die dag, die week. Er is zoveel te doen. Zoveel te vertellen. We willen graag bewustzijn en inzicht. We willen graag geduld en begrip. En zoveel meer. Tot het een oud nieuwtje is. Tot het gearchiveerd is. Met aardappelschillen, oud brood en wortelrestjes in vuilnis beland. Op naar Wereld Autisme Dag 2018? Of wordt bewustzijn dit jaar bij sommige mensen toch een aanzet tot acceptatie? Ook van de minder charmante, mediagenieke en minder communicatieve mensen met autisme? In dit stukje enkele gedachten over wat na de (wereld) autisme week 2017.
In welke wereld leven wij? Het is vaak een uitroep of retorische vraag, en in andere gevallen het begin van een maatschappelijk of theoretisch betoog. Ik kan vooral zeggen in welke wereld ik (volgens mezelf) leef, en in deze blog doe ik daartoe een poging.
Tiny Fisscher in That ’s it! : Step(h) to stardom (Moon, 2011) waarin Stephanie, een fotomodel, kennis maakt met verschillende personen die haar tonen dat de wereld allesbehalve perfect is, zoals Rowan, een jongen met autisme. In dit fragment mijmert ze over die ontmoeting.
Dick Swaab in Ons creatieve brein: hoe mens en wereld elkaar maken (Uitgeverij Contact, 2016) over hoe de keuze van ons beroep best aansluit bij ons brein, zoals autisme neigt tot technische beroepen bij hogere begaafdheid en tuinbouw bij lagere begaafdheid. Toch, telt Swaab, moet iedereen de kans krijgen om naar eigen belangstelling de keuze voor een beroep te maken.
Een belangrijke les die ik al snel leerde over autisme was dat Rain Man, de film uit 1988 met Tom Cruise en Dustin Hoffman, géén documentaire is. Autistische kinderen beschikken… Read more ‘Hij moet altijd een vinger bij het uit-knopje kunnen houden’ →
