Veel mensen met autisme zijn sterk gemotiveerd om vrienden, relaties en hechte familiebanden te hebben, hoewel autisme vaak veralgemeend wordt als een aandoening die de sociale interactie negatief beïnvloedt. In verhalen van mensen met autisme, uit de eerste hand, lijkt het vooral dat autistische mensen zich comfortabel en op hun gemak voelen bij andere autistische mensen. Maar is dat werkelijk zo? In deze blog lees ik een onlangs gepubliceerd onderzoek vanuit mijn eigen ervaringen als mens met autisme bij andere autisten.
1000 vragen aan jezelf, nummer 85, met vragen over verhuizen naar een andere stad of ander land, advies aan nieuwe borelingen, ooit gek of geniaal beschouwd, wat of wie krijgt je ’s ochtend uit bed, maken de dingen die jou gelukkig maken ook anderen gelukkig, vasthouden aan wat je eigenlijk zou moeten loslaten en wat het ene is dat je nog niet hebt gedaan dat je heel graag wil doen.
1000 vragen aan jezelf, nummer 84, met vragen over ongerust zijn om goed te doen versus goede dingen doen, dineren met drie mensen en horen dat ze roddelen over je vriend(in), hoe je iemand zou ontslaan, tevreden zijn met wat je doet, het enige wat je zou veranderen aan de wereld, en je levensloop in de hand gehad hebben.
Een jaar of zeven geleden, in juli van 2013, kwamen Sophie en Kaat, twee jonge vrouwen die werkten aan een project van mensen met lijdensdruk die iets positief maakten van hun leven, bij mij op bezoek. Sinds kort is dit interview uit embargo gekomen, en mag ik het op mijn blog zetten. Sommige ideeën zijn misschien wat voorbijgestreefd, en uiteraard ben ik veranderd, maar ik laat het hier graag nog eens langskomen. Sophie is helaas reeds overleden, en Kaat woont in het verre Samoa.
Tistje 