Elke dag (een) zin … autisme en leven
Elke dag zin maken, dat is een uitdaging die bij zoveel mensen moeilijk blijkt te verlopen. Ik geef in deze blog enkele voorbeelden hoe ik het probeer te doen.
Dat gevoel van (niet) welkom te zijn … autisme en sociale omgang
Het gevoel (niet) welkom te zijn in een sociale omgeving, wat doet dat met je, vroeg iemand me onlangs in een gesprek. Ik dacht er vanmorgen aan terug toen ik een foto trok onderweg op mijn dagelijkse wandeling. In deze blog probeer ik te beschrijven wat er zoal bepaalt of ik me welkom voel of niet, en waarom dat soms ook aan mij ligt.
Zolang het maar niet leuk is …
Gaan we iets leuks doen? Een vraag die ik nog maar in de verte hoor of ik krijg er een allergische reactie op. Nee, iets wat doorgaans leuk wordt gevonden, doe ik meestal niet graag. Ik hou het meestal bij zinnige dingen. Hoe dat in elkaar zit, zet ik uiteen in deze blog. Of die zinnig of leuk is, dat mag u zelf uitmaken.
‘Heb je al eens aan een ‘sabbatical’ gedacht?’ … autisme en werk
Heb je al eens aan een Sabbatical gedacht? Sanne, lezeres van deze blog, vroeg het me onlangs via mail. In dit stukje probeer er een zo genuanceerd antwoord op te geven. Wat een Sabbatical is (behalve een ‘jeukwoord’), waarom ik er niet eerder aan dacht en waarom ik die al dan niet zou kunnen nemen.
De obsessie dat geluk alleen komt door omgang met anderen
Wanneer iemand ‘ons’ in dit mooie weer aanmoedigt om buiten gaan, van achter het computerscherm of uit de zetel te komen, en iets te doen, in plaats van ‘lui’ te zijn, doelt die uiteindelijk op een sociaal leven ontwikkelen. De obsessie dat geluk enkel kan komen door omgang met andere, liefst gelijkgestemde mensen Soms lijkt het of mensen met autisme een (ongeschreven) basisregel in de mainstream cultuur overtreden die stelt dat elk van ons steeds bezig moet zijn met sociale banden onderhouden of aanknopen. Zo zou een mens niet waarachtig… Read more De obsessie dat geluk alleen komt door omgang met anderen →
#Ananas (4): Iets doen aan eenzaamheid
‘Wie zich eenzaam voelt, is niet alleen’. Het staat op een affiche die jaren geleden op school hing. Wereldvreemden Uit een klasdiscussie van vroeger herinner ik me nog dat eenzame mensen gewoon geïsoleerde zonderlingen waren. Eenzame mensen sloten zich immers thuis op om veel te ernstige boeken te lezen, naar klassieke muziek (opera en belcanto) te luisteren, katten te kweken of in hun tuin te wroeten. Of ze gingen zich bezatten in donkere kroegen of cafés, rokerige holen van verderf, waar alcohol werd gedeald. Wie gezond van lijf en verstand… Read more #Ananas (4): Iets doen aan eenzaamheid →
Ik weet dat jij het kan!
Ik weet dat je het kan. Je hebt van die mensen die het je in vertrouwen komen zeggen. Ze komen tegen je aan leunen. Of noemen je bij je naam. Het is duidelijk dat ze het tegen jou hebben. Je ziet hun gezicht veranderen. In een vorm die naadloos past bij dat plaatje in je sociale vaardigheden-boek van vroeger. Dat in de kast wat ligt stof te happen, maar af en toe toch nog eens uitgehaald wordt. Dat plaatje waar ‘peinzend, op zoek naar de juiste woorden’ bij staat. Ik… Read more Ik weet dat jij het kan! →
Bij gratie van onderscheiding
Mensen lijken te leven bij gratie van onderscheiding. Ofwel tegenover een ander. Wat start bij een (poging tot) vergelijking, en eindigt bij het gebruik van overtreffende symboliek of taal. Ofwel tegenover zichzelf. Wat start bij observatie en registratie van prestaties en eindigt in de gedachte dat er niets nieuws meer is onder de zon. Evolutieangst? Onlangs vroeg iemand met autisme (Bert voor de vrienden) me – het klonk een beetje wanhopig – waarom hij steeds weer moest evolueren en het liefst nog uitblinken. Al jaren vielen allerlei mensen hem daarmee… Read more Bij gratie van onderscheiding →
Tistje 