Een auto door het verkeer loodsen is een huzarenstukje. Een recent onderzoek stelt dat mensen met autisme minder bumperkleven, maar iets minder snel reageren op snel veranderende verkeerssituaties. Hoe ik daar mee omga, en welke ervaringen ik heb met rijden en de perceptie daarvan, schrijf ik in dit stuk.
In onze straat zit een oude man dag in dag uit in zijn auto. Van negen tot vijf, dan gaat hij terug naar zijn huis aan de overkant. In zijn huis is alles keurig geordend. Eenmaal ben ik er binnen geweest, sindsdien is er een soort band met de man. In deze blog vertel ik hoe dat kwam.
Fragment van Belinda Meulendijk uit Een veilig huis (Xander Uitgevers, 2015) over haar zoon Yoshi als bijrijder in de auto.
Parai Daiza is een gesloten tuin voor wie niet perfect van lijf en leden is. Een park dat volop in evolutie is en in geen geval met andere dieren – of natuurparken vergeleken kan worden. Vrij ontoegankelijk, slecht bereikbaar met het openbaar vervoer, niet vriendelijk, educatief povertjes en prijzig … we hebben ons bezoek dan ook, met barstende hoofdpijn, met de helft ingekort.
