Een terugblik op 2018 en een vooruitblik op 2019, zowel in mijn leven als wat betreft mijn blog, wat ik opgepikt heb tijdens het voorbije jaar, dat alles probeer ik in deze blog samen te vatten. Niet in het minst eindig ik deze blog ook met een wens.
Als kind al overkwam het me wel eens dat ik me afvroeg hoe het zal aflopen, hoe de toekomst zou stoppen, en wat er daarna zou komen. Aanvankelijk was ik erg triest dat ik het niet zou meemaken. Na al die jaren denken heb ik daar een voorlopige theorie over, en ben ik ook enigszins over mijn verdriet (of ik maak me dat toch wijs).
Elk einde van de maand schrijf ik een stukje rond eindes, zoals van een gewoonte, een gebeurtenis, een levensperiode, en hoe ik dat beleefde, onder andere vanuit mijn autisme. Deze eerste keer hou ik het algemeen, over wat eindes voor mij betekenen, voornamelijk hun onvoorstelbaarheid.
Het zogenaamde januari-gevoel is er niet een van voldragen enthousiasme, eerder een weerspiegeling van het weer en al te veel onmogelijk te realiseren goede voornemens. Maar een geluk bij een ongeluk, het eindigt. Meer bepaald op de eerste februari.
‘Ik zal het niet meer meemaken’, verkondigde de altijd vrolijke radiopresentatrice. In volle uitzending. Je kon monden horen open – en mensen van stoelen vallen. Dan leek alles ‘stil’. Zelfs de achtergrond viel weg. Niet toevallig. Er was straks reclame. Gevolgd door wereldnieuws. Maar nu alleen ruis. Als ‘voor altijd’. ‘Het weer, ik bedoel dat ik op reis vertrek en het mij niets uitmaakt of het mooi of slecht weer wordt’, verbrak ze de stilte. ‘Of wat dacht je?’. ‘Jij hebt ongetwijfeld goede bedoelingen in het leven’ opperde haar collega… Read more In 100 woorden →
Tistje 