Aan alles komt een eind. Ook aan deze tekst. Hoewel het nog niet voor meteen is. Al is dat meer een intentie dan een zekerheid. Net zoals in het leven en samen leven.

In deze periode van het jaar, midden januari tot begin februari, blijken die stappen iets zwaarder, dringt voorlopigheid zich wat meer op en lijkt dat einde net iets dichterbij. Niet alleen op vlak van sterfte ook op relationeel en ander vlak. Als u januari hebt overleefd, zo wordt beweerd, bent u al goed bezig.

De studentenpsycholoog van de hogeschool waar ik momenteel les volg, noemt Januari niet voor niets een ‘smeerlap van een maand’. Het zogenaamde januari-gevoel is er niet een van voldragen enthousiasme, en eerder een weerspiegeling van het weer en al te veel onmogelijk te realiseren goede voornemens.

Blauwe maandagen te over, nieuwe intenties die maar niet willen kiemen en bloedwaarden die tilt slaan … wie heeft er geen last van? Tot de tanden gewapende soldaten in de straten laten patrouilleren maakt ons leven er ook niet vrolijker op natuurlijk. Aan de andere kant: u kan nu zonder schuldgevoelens uw woonkamer behangen of schilderen, in uw tuin werken, en ongestoord lezen.

Mensen zijn goed in het eindigen, las ik onlangs. We doen het al zolang we bestaan, en iedereen doet het tot hij er niet meer is. Al eindigt iedereen op zijn of haar heel eigen manier. Onze unieke manier om iets te beëindigen zou, volgens een theorie in die tekst, even uniek zijn als onze vingerafdruk.

Wat we in ons leven doen en laten, zou op precies dezelfde manier beëindigd worden. Of het nu gaat om een telefoongesprek, iets dat we maken, liefdesspel of een boterham eten … Meer nog, elke handeling die we stellen, is een oefening en een voorbereiding in het eindigen. Een samenspel van erfelijke aanleg en omgevingsfactoren zou er de oorzaak van zijn.

Aan de andere kant is dat einde natuurlijk vooral een begin. Even mysterieus en moeilijk. Maar de kans is groot dat u, lezer, die ratrace naar het leven hebt gewonnen. Of het een pyrrusoverwinning was of niet, moet u zelf uitmaken.

Een van de meest gedeelde ‘wijsheden’ op internet wil u echter opbeuren met de woorden ‘Ook al bent u gefaald in alles, u hebt alvast de ratrace naar het leven gewonnen, en bent de enige zaadcel die het heeft gehaald. Een van de 150 tot 200 miljoen.’

Als dat een troost is, tenminste. In een zwaarmoedige bui zou je ook kunnen zeggen dat we vanaf het begin af koele massamoordenaars zijn.

Nog voor we het levenslicht zien, hebben we al meteen 150 tot 200 miljoen potentiële mensen de mogelijkheid tot leven ontnomen.

Bedenk maar eens hoeveel goede daden een mens moet stellen om dat goed te maken. Er lijkt geen beginnen aan. Maar heb geduld, er zijn altijd goede kanten aan. Aan u om ze te ontdekken. Elke dag opnieuw.