Hoe ik aarzelend begin met (de reis naar) een voordracht over mijn autismebeleving maar uiteindelijk eindig in liefde. Een blog ter voorbereiding van een voordracht voor een hogeschool waar ik morgen ga spreken.
Een nieuw jaar is misschien geen mijlpaal, maar alvast een mooie gelegenheid om een nieuwe start te maken. Dat probeer ik tenminste met deze eerste blog van het jaar.
Een terugblik op 2018 en een vooruitblik op 2019, zowel in mijn leven als wat betreft mijn blog, wat ik opgepikt heb tijdens het voorbije jaar, dat alles probeer ik in deze blog samen te vatten. Niet in het minst eindig ik deze blog ook met een wens.
Ergens mee beginnen, het wil vaak maar niet lukken, en uitstelgedrag is vermoedelijk niemand echt vreemd. Waar ligt het aan, vraag ik me in dit artikel af, en wat kan je eraan doen ? Geen wondertrucjes maar vooral bedenkingen in dit artikel.
Elk einde van de maand schrijf ik een stukje rond eindes, zoals van een gewoonte, een gebeurtenis, een levensperiode, en hoe ik dat beleefde, onder andere vanuit mijn autisme. Deze eerste keer hou ik het algemeen, over wat eindes voor mij betekenen, voornamelijk hun onvoorstelbaarheid.
Vanaf vandaag schrijf ik elke eerste dag van de maand schrijf ik een stukje over beginnen. Het eerste begint … (niet meteen verrassend) bij mijn fascinatie voor beginnen. De andere keren gaan over mijn ervaringen met grote en kleine beginnen en eerste keren in leven.
Vandaag, de eerste dag van het nieuwe jaar, begon hier zoals elke zondag. Alleen was het dit keer wel een symbolisch begin. Van een nieuw jaar. Aangezien ik goed ben in beginnetjes, doe ik ook vandaag een poging. In deze blog een blik op de weg naar 2017 die nog voor een heel groot stuk in dichte mist is gehuld.
Wat ik het eerst doe als ik net ben verhuisd? Niet checken of ik wifi-bereik heb, of dat de verwarming werkt, het licht niet te fel is, of er in de buurt een snackbar is. Wat ik wel doe, is net als een kat die net is verhuisd, waar dit artikel over gaat.
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.