Elk moment is goed om te beginnen. Het staat op mijn bureaublad. Het zou ook mijn levensmotto kunnen zijn, als ik er een had. Niet dat beginnen in mijn aard ligt, verre van. Eindigen lukt mettertijd al beter. Al wil ook wat wel eens langer duren dan ik het zou willen. In middens ben ik beter. In het midden beginnen met het vertellen van een ervaring of verhaal. In het midden staan op foto’s, maar dan wel liefst op de achterzijde.

Meestal begin ik op een schijnbaar willekeurig moment. Een moment dat veel te vroeg of veel te laat lijkt te vallen. Het lijkt er vaak op dat ik geen drijfkracht heb. Vroeger, in de klas, viel dat veel meer op dan nu. Toen bekeek ik alles vanop een afstand en begon pas bij drie als de anderen bij één als een pijl uit een boog op hun doel af gingen. Een oud-leraar zei me onlangs dat hij zich herinnerde dat hij zich afvroeg wat er nu eigenlijk in mijn hoofd omging, waarom ik niet in actie schoot, en hoe hij mijn starende blik interpreteerde als een vroegrijpe minachting voor de vitaliteit van leeftijdsgenoten. Altijd vanop een afstand, vertelde hij me, was je aanwezig, maar het leek je allemaal zo onvatbaar. Collega’s zeiden me dat ik je vooral moest opporren, stimuleren, en dan zou je wel beginnen.

Het liefst zou ik er altijd zonder oponthoud aan beginnen. Meteen, direct, impulsief. Er enthousiast invliegen. Zonder angst voor wat er aan komt. Zonder voorgevoel dat een ander misbruik zou kunnen maken van mijn ongeremde creativiteit. Zonder nood aan een traject aan beelden waar ik me, gehecht als een tandwieltrein, op voortbeweeg. Alleen is het zelden meteen mogelijk, er is nog teveel dat onduidelijk is, dat niet uitgeklaard is.

Wat wordt er verwacht? Wat wordt er verlangd? Met autisme is dat niet meteen duidelijk uit opdrachten te filteren. Sommige mensen met autisme lijken wel meteen uit de startblokken te schieten, maar zie ik even later tegen de muur knallen, in de gracht of uit de bocht vliegen. De verleiding is groot om hun enthousiasme te volgen, maar ik bedank ervoor.  Leren uit fouten blijft iets waar ik mezelf vooral niet in wil overschatten.

Gewoon doen, met de klemtoon op het doen, is dus niet aan mij besteed. Gewoon doen, met de klemtoon op het gewone, daar begin ik zelfs niet aan. Niet omdat het afgeraden wordt of verre van sexy is tegenwoordig, maar vooral omdat wat gewoon is contextgebonden is, en dat voor mij tot nu toe een mysterie blijft. Ik wil vooral bloot zijn en beginnen. Bloot als in zonder ballast, zonder scheetsgewijs te oordelen, zoals in vers zes van de bundel Gedichten van Van Ostaijen. Eerder dan verder door het leven te gaan als beeldcollectioneur. Al moet je natuurlijk altijd wel ergens beginnen.