Stel je voor dat er aan deze blog geen einde zou komen. Ik kan me het alvast niet voorstellen, maar het komt er vast. Ooit.

Dat ik het me niet kan voorstellen wanneer het komt, heb ik wel meer. Of het nu gaat om beginnen, om wat zich voordoet onderweg of aan het einde. Sommige slimmerds denken dat op te kunnen lossen door te ontkennen dat het er is. Of door te sjacheren met het hoe, wanneer, waar, waarom en wie. Er is veel over te zeggen, zinnigs of onzinnigs, maar veel verandert het niet. Ainsi soit-il, zoals ik vroeger wel eens op school hoorde van de priester-leerkracht, het zal zo zijn.

Zoals ik me niet kon voorstellen dat ik eerder deze maand, niet toevallig de eerste dag, iets zou schrijven over beginnen, kon ik me toen niet voorstellen dat ik nu iets zou schrijven over het einde.. Dat leek toen nog zeer ver weg. En nu nog trouwens. Er kan nog van alles gebeuren. Er gebeurt natuurlijk ook van alles, nu op dit moment. Maar ik wil de huid van de beer niet verkopen voor hij/zij geschoten is. Het is immers lang nog niet het einde van de dag. Helaas, voor sommigen en gelukkig, voor anderen. Zeker nu het maandag is.

Met eindes heb ik het stilaan wel gehad. Er is immers al zoveel geëindigd in mijn leven. Het leven van andere mensen, al van kinds af. Het begin van liefdes, van iets later. Bepaalde toegeschreven toekomstperspectieven. Op vlak van werk, wonen, samen leven. Het hoort bij het leven, wordt me gezegd, en ook: je bent nog zo jong, er staan nog veel eindes te wachten. Elk einde is een nieuw begin, bij elke deur die sluit komt er een raam. Op het moment zelf zijn het voor mij toch ‘maar’ tegeltjeswijsheden. Pleisters op een houten been, doekjes voor het bloeden. Mooi aan de muur op Delfts blauw, maar na een tijdje zie je het niet meer hangen. Of verdraag je dat lelijk gedrocht niet meer aan de muur. Tot je uitvliegt in een tegeltjeswoede.

In mijn slaapkamer hingen geen posters met dergelijke Bond Zonder Naam-spreuken. Ook geen foto’s van schaars geklede vrouwen, posterschilderijen, glooiende landschappen, golvende zeeën of stillevens met bloemenvaas of fruit of uitspraken, foutief aan wetenschappers toegeschreven. Nee, de muren van mijn slaapkamer waren hoofdzakelijk wit. Ik kon er niet tegen dat er iets aan de muur hing. Als er iets aanhing, dan waren het spatten van bloed, vermorzelde lijken van al wat vloog en zoemde, hier en daar vlekjes van koffie, cola, chocolade of jam. Eigenlijk was het best een mooi staaltje abstracte of conceptuele kunst. Helaas waren mijn ouders, en de poetsvrouw, niet zo’n fan van mijn creatieve uitspattingen. Zoveel jaren later zijn de muren witter dan toen.  De twee omkaderde schilderijen die ik maakte, staan op de kast in de leefkamer. Ik wil van mijn huis geen museum maken.

Tegenwoordig sta ik wat meer stil bij eindes. Dat komt omdat heel wat mensen uit mijn leven – een derde van mijn medeleerlingen – niet meer in dit leven, naar een andere dimensie is. En als ik het woord ‘einde’ zal vallen in een gesprek met mijn psychiater, veert die om een of andere reden recht. Wees gerust, dokter, zeg ik dan, ik had het niet over de eindes waar u bevreesd voor bent, die sommige patiënten wel eens aankondigen. Of net niet aankondigen. Het enige wat ik aankondig in mijn gesprekken is het einde van mijn gesprekken. Of van mijn geduld om naar het toilet te gaan. Aangezien dat nu op is, kondig ik hiermee het einde aan. Van dit artikel.

Elk einde van de maand schrijf ik een stukje rond eindes, zoals van een gewoonte, een gebeurtenis, een levensperiode, en hoe ik dat beleefde, onder andere vanuit mijn autisme.  Deze eerste keer hou ik het algemeen, over wat eindes voor mij betekenen, voornamelijk hun onvoorstelbaarheid.