Een vraag waar ik al jaren mee zit’, schrijft Janine, een lezeres van mijn blog, me in een mail van enige tijd terug’, ‘dat is wat ik nu eigenlijk van mijn autistische partner mag verwachten’. Janine is twintig jaar geleden vijf jaar gehuwd geweest met een autistische man. Ik probeer op haar vraag genuanceerd en vanuit eigen ervaring en kennis te antwoorden.
Bespreking van een artikel van een liefdesrelatie die evolueerde van samen wonen naar samen apart wonen, verschenen in het magazine Grazia van 16 mei 2018 onder de titel ‘Samen en toch alleen …’
Annelies (43) is lezeres van deze blog, tevens moeder en hulpverlener. Via mail stuurt ze volgende: Onlangs hoorde ik op een lezing over autisme dat iemands veerkracht bepaalt hoe diens autisme zich uit. Ik lees af en toe op jouw blog en kom die veerkracht ook wel eens tegen. Hoe sta jij tegenover de vernoemde uitspraak en hoe zou jij die veerkracht dan omschrijven? In deze blog probeer ik daar vanuit mijn eigen ervaring en kennis op te antwoorden.
In de reeks ‘dagen zonder …’ is er intussen een eindeloze reeks aan variaties ontstaan. Maar vaak heb ik de indruk dat de uitdaging die mensen aangaan veel minder een uitdaging is maar eerder iets wat ze al doen of laten, of een definitief afscheid. Bovendien heb ik meer zin in ‘dagen met’. In deze blog ga ik daar verder op in.
Elk einde van de maand trek, naar goede gewoonte, ik een lijn. Een lange lijn. Zo lang als het wit blad reikt, het blad dat op dat moment voor me op tafel ligt. Vervolgens trek ik er nog een, haaks op de vorige. Daaruit volgt een blog over wat Rudi Simone in haar nieuwste boek ‘The A tot Z of ASDs’ schrijft over mensen met autisme en omgaan met geld en hoe ik er zelf tegenover sta.
Een blog over hoe ik probeer huishouden en werk in evenwicht te houden en hoe dit gebeurt bij mensen met autisme in mijn omgeving die op een andere manier wonen (bij ouders, met een partner, met kinderen). Inclusief een poging om een formule op te maken hoe zwaar de werkdag doorweegt voor iemand met autisme.
Tistje 