In de reeks ‘dagen zonder …’ is er intussen een eindeloze reeks aan variaties ontstaan. Niet langer zijn er nu dagen zonder vlees of vis, zonder suiker of zonder smartphone. Sommige mensen doen het succesvol zonder auto, zonder seks of zonder alcohol, zonder data of dikdoenerij, zonder doemdenkerij of gefilibuster, zonder lawaai, ruzie, spam of kabaal.

Lang niet voor alle mensen die zo’n uitdaging aangaan, kost dat evenveel moeite. Het is volgens mij moeilijker iets goed te doseren dan iets volledig te laten of te breken met iets. Als je er daarna terug aan begint, is de kans groter dat je er geen nood of behoefte meer aan hebt. Of, in het geval van dagen zonder lief of zonder seks, dat de ander het al elders is gaan zoeken.

De echte uitdagingen (en veranderingen) gaan de meeste mensen volgens mij toch uit de weg. Neem nu het fantastische initiatief ‘dagen zonder klok’. Veertig dagen leven zonder enige vorm van klok, dat is pas een echte uitdaging. Uiteraard midden in het leven, niet op een of andere afgelegen plek, of in een grot, zoals al eens is voorgedaan. Zonder klok betekent geen afspraken vastleggen op een bepaald tijdstip, geen agenda, of andere hulpmiddelen.

Ook veertig dagen zonder elektriciteit of internet, zonder de veiligheid van een vaste routine, werk, een (relatief) vast loon of zonder het tekort aan noemenswaardige beperkingen of handicap, zou de blik van sommige mensen kunnen verruimen. Al zijn er natuurlijk ook uitdagingen die in de categorie ‘met’ vallen, maar die zijn relatief eenvoudiger te simuleren. Hoewel zelfs de beste inleef sessie, het beste ‘toegankelijkheids’ parcours en de beste vorming onvolledig inzicht zal geven in de reële beleving van een handicap, ziekte, stoornis of anders-zijn.

Aan de andere kant kan je sommige dingen beter niet laten. Ook niet tijdelijk. Omdat zoiets levensbedreigend kan zijn, bijvoorbeeld dagen zonder zuurstof of zonder kleren (los van het onappetijtelijk uitzicht van sommige naakte mensen). Soms kan het ook de hygiëne in gevaar brengen … zoals in het geval dagen zonder (af)wassen. Ook plots stoppen met medicatie kan je beter niet doen. En zonder mensen of dieren die je graag hebt wil je natuurlijk ook niet – al is dat helaas altijd het vooruitzicht dat ieder van ons staat te wachten.

Als ik artikels lees over een zoveelste ‘dagen zonder’-actie, vraag ik me steeds af waar ik een aantal dagen zonder zou kunnen. Het is telkens een confrontatie met een naar mijn gevoel te grote afhankelijkheid. Al kan ik het me ook niet goed voorstellen zonder iets dat ik gewoon ben (en zeker niet zonder bepaalde mensen in mijn omgeving) te leven. Zeker zonder stigma, zonder discriminatie, zonder mezelf voortdurend moeten aanpassen (vaak zonder dat anderen er iets tegenover zetten), zonder tegenslag, zonder pijn en zonder beperkingen of handicap … kan ik me moeilijk voorstellen.

Uiteindelijk is het misschien gewoon beter in te zetten op een ‘dagen met’-project. Dagen met dromen bijvoorbeeld, of dagen met liefde. Dagen met schrijven, met fruit en groenten, met fris water en wandelingen in het bos of op het strand. En vooral … dagen met een goed evenwicht in al die dingen. Dagen met bewustzijn voor wat past bij mijn levensritme, dagen met zin voor dynamiek, of dagen waarin ik meer mezelf kan zijn. Dat zou voor mij al een grotere uitdaging zijn. Daarom leef ik liever in dagen met dan in dagen zonder, of in een evenwicht van beide.