Een bekend natuurkundige zei ooit dat er voor elke actie een gelijkwaardige en tegenovergestelde reactie is. Sir Isaac Newton’s Derde Wet kan, denk ik, ook toegepast worden op relaties, waarin (op z’n minst) twee breinen (en bij gelegenheid ook lichamen) bij elkaar komen tot er een bijna coherent geheel (of een zweterige boel) ontstaat. In zo’n relatie treden houdt in dat je kiest om flexibel te zijn: weten wanneer te geven en te nemen.

Toegepast op een man van middelbare leeftijd is het mogelijk dat hij single is (gebleven) omdat hij tot nu toe niet in staat was of niet wou komen tot compromissen in zijn gedrag of ideeën om iemand te vinden om zijn leven mee te delen. Net zoals wij allen leeft hij in een maatschappij waarin er te weinig tijd beschikbaar is om een overvloed van informatie te verwerken. De kans dat hij in de voorbije tijd dus iets heel belangrijks over het hoofd heeft gezien is dus groot. Uiteraard kan hij ondanks dat gelukkig zijn in zijn huidige alleenstaande situatie. Hij leeft per slot van rekening als enige zijn eigen leven.

Om kort te gaan, hoewel ik geloof dat ik iets weet over liefdesrelaties zou ik niet durven beweren dat ik weet hoe een dame te vinden met wie ik mijn leven zou delen. Ik leef immers een solipsistisch bestaan, in een realiteit die waarschijnlijk haaks staat op die van jou. Ik denk graag dat ik ooit iemand zal vinden, maar gezien ik jarenlang heb geleefd in functie van voldoen aan de verwachtingen van anderen en de lieve vrede – mijn identiteit werd vooral door anderen bepaald – moet ik nog beginnen aan de zoektocht om te weten wie ik ben, naar een mate van eigenheid.

Ik ben er mij bewust van dat deze eigenheid zal gecompromitteerd worden telkens ik een relatie begin, dus ik zal echt niet zo lomp zijn een lijstje op te maken met wat ik verwacht van mijn ideale vrouw. Als ik enorm veel geluk heb, zal ik iemand vinden met wie ik werkelijk samen zal kunnen leven. Iemand bij wie ik onvoorwaardelijk mezelf zal kunnen zijn. Wie weet zal ik zelfs ooit in een eigen gezinnetje leven. Andersom zal ik dit binnen twintig jaar misschien teruglezen en diegene die ik vandaag ben niet meer herkennen. Want, zoals ik al eerder zei, ik ben per slot van rekening vooral een Mens in Uitvoering.

Alex Wilkinson in Luke Beardon (ed.) Love, Partnership or Singleton on the Autism Spectrum (Jessica Kingsley Publishers, 2017)