Els van Peborgh ( Filosoof, lid van het centrum voor Europese Filosofie aan de UAntwerpen en aspirant van het FWO, tevens moeder met een zoon met autisme) in ‘Het bedrieglijke normaal van autisme’ (De Standaard, 28 maart 2017) over hoe het label autisme kan bevrijden.
Marije van Dongen, Nederlands (ervarings)deskundige autisme, in haar boek ‘Dramaqueen of gewoon autisme: mijn leven voor en na de diagnose’ over het ‘wij’ en ‘zij’ tussen mensen met en zonder autisme, en termen als ‘autist’ om mensen met autisme te benoemen.
De samengevatte reactie van een familielid van iemand met autisme die ik opving toen een man kreeg te horen dat een familielid dat hij goed meende te kennen autisme had.
Het woord autisme zullen we vanaf nu schrappen uit ons woordenboek. Ik wil niet dat anderen een stempel op mijn zoontje zetten, want op den duur begin je zelf zo te denken. De ‘verdenking’ van autisme wordt van de ene ‘hulpverlener’ naar de andere doorverteld en voor je het weet zit je dan met je kind bij iemand van de geestelijke gezondheidszorg die gespecialiseerd is in autisme. Wanneer je ernaar op zoek gaat, vind je bij iedereen wel kenmerken van autisme. En zeker bij onze hoogbegaafde zoon. – Uit: Gek van Kinderen : online adviezen voor ouders / Juliaan Van Acker (Maklu, 2014)
Citaat van Jan Bransen in ‘Laat je niets wijsmaken’ (Uitgeverij Klement, 2014) over waarom het gemakkelijker is tegenwoordig een autist te zijn.
Citaat van Peter Vermeulen over wat een formele diagnose autisme zegt (over hoe iemand denkt, dat iemand anders denkt) en over wat het niets zegt (over de ondersteuning of zorg die nodig is)
De onzichtbare autist gaat over het hoofd, communicatie, elasticiteit en (on)veranderbaarheid van (kunstzinnige & magere) autisten van middelbare leeftijd.
De onzichtbare autist is een baanbrekend werkje van L. Kruiker en collega H. Schorseneerder, uitgegeven door de legendarische Schipper Landschip. Het standaardwerk wordt onder andere verspreid door de Vlaamse Vereniging autisme en tal van andere organisaties rond autisme.
Het is een studie over de verschijningsvorm van een zeldzaam magere, kunstzinnige persoon met autisme van middelbare leeftijd. Er wordt vooral over de binnenkant van de autist gesproken. De buitenkant komt dus niet aan bod, en van de binnenkant komt voornamelijk het hoofd aan bod. Het boekje is zeker geen medische gids, want ook de culturele context komt aan bod. Zo worden de communicatie problemen die (sommige) autisten ervaren ook ten dele toegeschreven aan de vreemd complexe communicatie van niet-autisten.
Ook de ongekende psychische elasticiteit van de autist komt aan bod. Op dat vlak hebben de auteurs alvast één tip: accepteer de onveranderbaarheid van de autist. Een ander pleidooi dat ze houden is een etiket voor elke autist voorzien.
Deze samenvatting doet uiteraard onrecht aan het werkje zelf. Lezen dus, als u iets over autisme wil weten.
Af en toe krijg ik, als ik ga spreken over mijn autismebeleving, de vraag wat er zoal gebeurt vooraleer iemand een diagnose krijgt. Van de huisarts of het internet Als ik een rondvraag doe naar hun vermoedens, zegt een deel van mijn publiek dat de huisarts dit meedeelt. Meestal na een gesprek met moeder. Soms is vader er ook bij. Als moeder alleen gaat, of er is ruzie, of vader zit de hele dagen in zijn ‘werk kot’, dan is er kans dat vader na een paar maand ook naar… Read more Onderweg naar een diagnose →
