Gewoon wat tijd is wat ik vraag. Om te worden wie ik ben, mijn levensreis te maken, en de codes van de prijzen, die voor mij zouden zijn weggelegd tijdig te kraken. Wat tijd dus. Om mijn kleine hart moed in te spreken. Om, weliswaar schoorvoetend, eraan te beginnen. Zonder vrees en angst mezelf te verliezen, en voor het goede in het leven te kunnen kiezen. Wat tijd, om een net te kunnen weven. Dat me niet beknelt maar op tijd opvangt. Wat tijd, om niet te snel te moeten… Read more Gewoon wat tijd →
Zoveel in mijn leven dank ik aan mijn autisme. Bij mijn dagelijkse oefening in zelfverstilling, als langs een wenteltrap steeds meer gericht op een punt in de oneindigheid, kwam die gedachte van dankbaarheid als een veertje voorbij waaien. Zoals de oefening het wil, heb ik het laten gaan, en is het als de tijd rijp was terug in gevallen. Ook aan andere mensen dank ik veel Dat ik veel dank aan mijn autisme, neemt niet weg dat ik ook aan anderen veel heb te danken. Aan teveel mensen om op… Read more Zoveel dank ik aan mijn autisme →
Er is om te beginnen goed nieuws. Als u dit leest, is de kans groot dat u (nog) niet dement of dood bent. Fantastisch. Anderzijds … echt levend kunnen we u toch ook niet noemen. U zit of hangt of ligt achter de computer, boven uw iPad, boven uw smartphone en leest een blog. Op dit uur. ‘Terwijl er nog zoveel lieve dingen zijn’, om Toon Hermans te citeren. Teveel bezig met hetzelfde? U hebt vast wel al eens ‘Get a life’, ‘zet een stapje in de wereld’, of ‘doe… Read more Ervaring →
In twee werelden moet ik bestaan. De eerste is mijn ‘kinderlijke’, solitaire, autismewereld. De andere is mijn ‘volwassen’, sociale, neuro-typische wereld. Van nature ben ik in de eerste, maar de tweede heb ik nodig om te functioneren. Op die koord dansen, tussen die twee werelden, is niet eenvoudig. Deze werelden ontmoeten elkaar niet, ze botsen voortdurend, binnen en buiten mij. Autisme mag dan niet levensbedreigend zijn, het is wel bedreigend voor de kwaliteit van mijn bestaan. – Cliff Meloy in ‘Life & Spectrum’ (CIPP, 2013)
Wie al eens op vakantie is geweest naar Frankrijk, zal het woord ‘Bison Futé’ niet vreemd in de oren klinken. Een papieren of virtuele gids voor alternatieve routes, alternatief aan overvolle autowegen. Een alternatief dat een mens langs ‘la vraie douce France’ voert. Langs wijngaarden, over hobbelige wegen, vaak nog door Napoleon zelf geplaveid. Waar het verleden nooit ver weg is. Of een cross-over van Jacques Trénet met Mr Bean. Het ultieme vakantiegevoel. “De papieren of virtuele Bison Futé behoedt menig Frankrijkreiziger voor lange files en uren van inertie, meestal… Read more Bison Futé →
De jaren na de diagnose leek ik autistischer dan ooit. Dat kwam omdat ik mezelf meer mocht zijn. Ik bleek ineens ook veel minder te kunnen en aan te kunnen. In feite was niets veranderd. Alleen hield ik nu rekening met mezelf. Voor anderen een vaak moeilijk te verteren iets. Ik kon het vroeger toch immers ook altijd, waarom nu dan opeens niet? Wat ze vergaten, was dat ik het vroeger ook niet kon maar wel deed, met alle slopende gevolgen van dien. Maar dat zagen mensen niet. Dat ik… Read more Autistischer of meer mezelf dan ooit? →
Onafhankelijk leven, het is niet alleen de naam van een budgethouders-vereniging, maar ook een doel waar ik zoveel mogelijk naar streef. Enerzijds is dat raar. Want ik heb het gevoel vanuit mijn autisme autonomer te leven dan de meeste mensen om me heen. En anderzijds is het een utopisch idee. Omdat ik elke dag ervaar dat ik, vaak tot mijn spijt, nog sterk afhankelijk ben van anderen. Zwart/wit In de rubriek ‘Wit of zwart, juist of fout’ focust Autisme Centraal in het maart-nummer op één aspect van dat onafhankelijk leven,… Read more “Wie autisme heeft kan niet zelfstandig wonen” →
Tistje 