Gewoon wat tijd is wat ik vraag. Om te worden wie ik ben, mijn levensreis te maken, en de codes van de prijzen, die voor mij zouden zijn weggelegd tijdig te kraken.

Wat tijd dus. Om mijn kleine hart moed in te spreken. Om, weliswaar schoorvoetend, eraan te beginnen. Zonder vrees en angst mezelf te verliezen, en voor het goede in het leven te kunnen kiezen.

Wat tijd, om een net te kunnen weven. Dat me niet beknelt maar op tijd opvangt. Wat tijd, om niet te snel te moeten opgeven, en om uit te vissen waar voor wie en voor wat ik leef zoal uithangt.

Gewoon wat tijd dus is al wat ik vraag. In een poging mezelf en anderen niet te vervelen. Maar uiteindelijk toch vooral om te ontdekken wat ik kan, waar mijn grenzen liggen, en wat ik met anderen kan delen.

Ondanks de contextblindheid en last van mijn genen, een soms te scherpe tong en pen, en schoenen die vaak zijn gevuld met scherven van dromen, dode moed en stenen.

Geïnspireerd door het gedicht ‘Just a little bit of Time’ van Donna Williams