Onlangs stuurde Amber, lezeres van deze blog en pas afgestudeerd orthopedagoge, een interessante vraag. ‘Ik volg sinds een paar jaar publicaties van volwassenen met autisme, ook via sociale media. Daarbij krijg ik vaak de indruk dat mensen met autisme denken dat ze het best overeenkomen met soortgenoten (als dat de juiste term is, mijn excuses ingeval van niet). Zijn er eigenlijk ook publicaties of blogs over ergernissen, of wat zou er mensen met autisme kunnen ergeren aan elkaar? Wat ergert je er jou bijvoorbeeld, en doe je er iets aan?’ In deze blog probeer een overzichtje te maken van mijn eigen ergernissen en die van anderen, en hoe ik ermee omga.
Prof. dr. Roeljan Wiersema (Universiteit Gent) in ‘Er zal nooit een behandeling zijn voor autisme’ in Psyche&Brein 06/2016, over de behandelingsmogelijkheden bij autisme en bijkomende problemen.
Meer bewegen, minder eten en beter slapen, het is de rode lijn door allerhande raad om gezond(er) te leven die ik, al zolang ik me herinner, krijg van allerlei soorten artsen tot aanhangers van een gezonde geest in een gezond lichaam. In deze blog vertel ik hoe toch probeer gezond(er) te leven, te bewegen, te eten en te slapen.
Een blog naar aanleiding van de campagne ’30 dagen zonder klagen’, en vanuit de vaststelling dat ik in elke situatie waarin mijn ‘geluk’ ‘getest’ wordt, op een bedroevend resultaat uitkom.
Of er medicatie bestaat voor autisme, vroeg een vrouw (met autisme, liet ze weten) me enkele dagen geleden via het formulier op deze blog. Het is een vraag die ik wel meer krijg, en die ik om allerlei redenen meestal niet of heel beknopt beantwoord. Niet zozeer omdat ik geen arts ben of geen verstand zou hebben van medicatie. Welnee, ik ben zo terughoudend omdat ik het zoiets persoonlijk vind, dat mijn antwoord alleen maar (nog meer) verwarring zou kunnen zaaien. Of dat mijn woorden uiteindelijk zouden kunnen leiden tot een (potentieel) gevaarlijke situatie. In deze blog probeer ik er toch op in te gaan zonder zo’n situatie uit te lokken.
Rani (25), een vrouw (en moeder, partner, bediende, loopster) met autisme, volgt al een tijdje mijn blog. Ze zit met veel vragen, over van alles. Op dit moment is haar belangrijkste bekommernis hoe ze, liever vroeg dan laat, van haar autisme af komt. Haar vraag is of ik daar misschien tips voor heb en ze hoopt dat ik haar bekommernis versta. In deze blog probeer ik, in de mate van het mogelijke, en vanuit eigen beleving, op haar vraag een antwoord te geven. Rani (schuilnaam) ging akkoord om het antwoord herwerkt te publiceren.
Janna stelt me via mail de vraag vraag hoe en wat ik zou schrijven mocht ik niet onder invloed van bepaalde (farmaceutische) medicatie zou schrijven, vanuit de veronderstelling dat ik die zou nemen. Vanuit de veronderstelling dat de farmaceutische medicatie die ik neem werkelijk een invloed zou hebben op wat ik schrijf, probeer ik mij voor te stellen welk effect er zou zijn mocht ik deze medicatie niet meer nemen. Het blijft echter gissen, en bij vermoedens.
Hoe kan ik met mijn angst omgaan? Of leven we eerder in een beangstigende samenleving waar steeds meer mensen niet (meer) vatbaar zijn voor angst? Een uiteenzetting over omgaan met angst
