‘Het verbaast me dat zo weinig autistische mensen zoeken naar een manier om er iets aan te doen’, schrijft Maja, die ‘al sinds ze het wist zoekt naar een oplossing om zo weinig mogelijk autistisch te zijn’. ‘Ook jij lijkt daar op je anders wel mooie blog weinig tot geen aandacht aan te besteden. Hoe komt dat en als er medicatie of een middel zou zijn waardoor je je bevrijd zou kunnen zijn van je autisme, zou je daar dan gebruik van maken?’

Het is een vraag die ik regelmatig krijg, Maja. Ik hoor wel eens van mensen dat ik daar niet op moet ingaan, omdat dit het een ongepaste, kwetsende vraag is en ik mijn tijd verdoe. Voor mij komt die vraag alvast niet over als kwetsend en ik wil ze hier nog wel eens een poging doen om mijn antwoord te verwoorden.

Het verbaast me wel dat je sinds je weet dat je autisme hebt op zoek bent naar een oplossing om zo weinig mogelijk autistisch te zijn, en je veronderstelt dat iemand, zoals ik bijvoorbeeld, bevrijd zou kunnen zijn van autisme. Je hoeft immers niet meer verder te zoeken. Zo weinig mogelijk autistisch zijn kan je op duizend-en-één manieren, van maskeren tot medicatie. En als je niet langer autistisch meer wil zijn, kan je terecht bij mensen die je niet als autistisch zien of laten bevestigen dat je niet autistisch bent.

Het korte antwoord op je vraag is een eenvoudige ‘nee’. Nee, ik zou geen medicijn nemen mocht er een zijn tegen autisme, tegen autistisch denken of tegen autistisch gedrag. Dat betekent niet dat ik autisme een gave of een bonus zou vinden, integendeel. In mijn beleving is autisme vooral een stoornis, die mij vaak last en lijden geeft, misverstanden en vermoeidheid veroorzaakt, en tal van beperkingen met zich meebrengt.  Toch probeer ik, eerder dan te verdringen, verbergen of verdrijven, er iets ‘mee’ te doen, laat ik me inspireren door andere autistische mensen en probeer ik te begrijpen hoe het in elkaar zit.

Als er zo’n medicijn aan mij aangeboden zou worden, zou ik natuurlijk wel een paar overwegingen maken vooraleer het aan te nemen of het te weigeren. Ik zou het dus niet zomaar, principieel, weigeren, en zou het dus niet erg vinden mocht ik de ‘unieke sterktes’ van het posterautisme verliezen. Ik hoef niet noodzakelijk autistisch door het leven te blijven gaan. Ik zou natuurlijk willen weten wat die medicatie inhoudt. Of er voorwaarden aan verbonden zijn, welke invloed de stoffen die ze bevatten hebben op mijn verstand (en lichaam), en of ze van invloed zijn op andere medicatie die ik al neem. Verder zou ik ook willen weten wie ze voorschrijft, wie ze betaalt, wie ze produceert en verdeelt, en hoe de post-autistische hulpverlening wordt georganiseerd. Die laatste zou mij immers moeten helpen met mijn revalidatie met een post-autistische geest.

Kortom, wie aan mij een medicijn aanbiedt om niet langer autistisch te zijn, mag zich aan een paar kritische vragen verwachten ,en zeker niet meteen een ja of nee. Zeker omdat ik als autist moeilijk met veranderingen om kan, er langer over doe om vertrouwen op te bouwen, en ik thuis geleerd heb geen snoepjes van vreemde mensen aan te nemen. Zeker geen vreemde mensen die een pilletje tegen autisme aanbieden. Zeker niet als die mensen het paradijs op aarde beloven. Want zo wordt een pil tegen autisme toch vaak gepromoot, terwijl dat wellicht niet waargemaakt kan worden.