Bespreking van een onderzoeksartikel van de Amerikaanse University of California die autistische volwassenen (18-35) bevroeg over wat hen gelukkig en ongelukkig maakt. Met ter afsluiting enkele persoonlijke kritieken
Het onheil dat op een vrijdag de dertiende zoals vandaag in de lucht hangt mag er wat mij betreft blijven hangen. In deze blog beschrijf ik hoe ik met mijn bijgeloof, in de mate dat ik het heb, omga.
Deze ochtend, vlak voor een wandeling aan zee, gebeurde een onopzettelijk (on)gelukje. Met melk, een kat, een onhandige blogger, een dweil (het materiaal, niet man/vrouw), enkele natuurwetten, en een plas als belangrijkste actoren. Met een resultaat dat voor eventjes een kunstwerk kon genoemd worden. Ik probeer het in deze blog te beschrijven, met beschouwing erbij.
Nummer 66 in de reeks 1000 vragen aan jezelf met vragen als: Is de hondenhemel dezelfde als de mensenhemel? Wat was het laatste wat je aan iemand leerde? Zeg je wel eens iets wat je niet meent, louter uit beleefdheid? bijvoorbeeld als iemand je vraagt of h/zij passend gekleed is voor de gelegenheid? Wat is je favoriete radioprogramma? Hoe weet je dat jouw idee van zelfbewustzijn min of meer overeenkomt met dat van een ander? Zouden jij en ik overeenkomen mochten we elkaar ooit ontmoeten? Wat vinden vampiers volgens jou van steekmuggen? Is het beter de zin van het leven verteld te worden als baby of als stervende? Wat is volgens jou erger: een ijskoude douche elke dag of slechts een enkele warme douche per maand? Welke grote ontdekking heeft volgens jou het meest ongeluk veroorzaakt voor de mensheid: het vuur, het wiel of het internet?
Iedereen mag dromen. Zo de droom, zo de aard van het beestje. Waar de ene zich een leven vol zoet goed wenst, mag ’t voor de ander zoetzuur of met paprika. Sommige mensen dromen van voorspelbaarheid, andere van de tijd van toen. Of van een zelfhulpgroep voor mensen zonder diagnose. Zonder beperkingen Zo heb je mensen die aan hun autisme hun identiteit ontlenen en mensen die kranten en websites afzoeken op titels als ‘autisme ontgroeit’. Zelf leef ik in een fragiel evenwicht tussen beide. Hoewel: mocht ik ‘veranderd’ wakker mogen… Read more Dromen van (ont)groeien →
Een tijd terug krijg ik van mijn moeder een boek. Dat gebeurt wel vaker dat ik een boek krijg, ook van mijn moeder. Dit keer heet het ‘onbezorgd en opgewekt: stap voor stap naar een blijvend goed humeur’ van ene Sigrid Engelbrecht. In het rek van de plaatselijke boekhandel zie ik het werkje staan naast de boeken van ‘Happiness’-goeroe Gerbert Bakx, geluksingenieur Joris Vandromme en ‘Bond Zonder Naam’-Phil Bosmans. Al deze boekjes heb ik wel eens gelezen. Na een aantal pagina’s weliswaar diagonaal en steeds sneller. Het werk van Sigrid… Read more Naar een goed humeur →
Tistje 