Het gebeurde zomaar, per ongeluk, onopzettelijk. Ik zag het natuurlijk gebeuren, want ik stond er het dichtst bij. Dat vond ik eerst een privilege. Sommige mensen zouden gezegd hebben dat ik het gedaan had. Ik wil hier niet het slachtoffer uithangen, maar het gebeurt wel meer in mijn leven dat er onterecht schuld wordt gesuggereerd. Terwijl ik gewoon niets ander doe dan ik gewoon ben. Behalve dat het, in aanraking met een toevallige context die ik niet helemaal snap, juist of fout blijkt. Waarop de spreekwoordelijke bal wel eens naar mij terugkaatst.

Terwijl het nooit mijn bedoeling was iets (niet) te doen. Ook daarnet dus. Toen het karton melk zich absoluut uit mijn handen wilde wurmen. Wat volgde, was louter een samenspel van aanleg, natuurwet en omstandigheden. Met als resultaat gemorste melk. Enigszins artistiek, als je het vanop een afstand bekeek.

Dat deed ik dan ook, gefascineerd kijken. Zowel naar het proces als naar het eindresultaat. Ik ben eerder iemand die staat toe te kijken hoe iets gebeurt, eerder dan in te grijpen. Zo denk ik bij de zin ‘naakt dat de trap afloopt’ eerder aan het gelijknamige schilderij van Marcel Duchamp dan aan een plaatje in de Playboy. Als u in een intelligentietest meer dan gemiddeld wil scoren, raad ik u trouwens aan dat ook te doen. Mensen die de Playboy lezen, worden immers niet geacht al te intelligent te zijn. Maar dat terzijde.

Terug naar de melk. Naar het karton met melk dat langzaam de grond naderde. Naar de melk die rijkelijk over de vloer vloeide. Naar de kat die na enkele ogenblikken voorzichtig kwam proeven. Dat was het moment dat ik in actie schoot. Om handschoenen aan te doen, en de kat op te pakken. Om te bedenken of ik de melk zou opslurpen of toch eerder opdweilen.

Uiteindelijk heb ik toch maar voor dat laatste gekozen. Je weet immers nooit of de huishoudhulp die gisteren langs is geweest de vloer met chemische allesreiniger heeft gedweild of met die milieuvriendelijke zeep die zij ‘voor rijkelui’ vind. Wel jammer van het kunstwerk. Zonde van de verspilde melk. Maar toch liever geen plakkerige vloer, een zieke kat of een of andere voedselvergiftiging.

Uiteindelijk gebeurde dat alles zomaar. Dit was een onopzettelijk (on)gelukje. Of was het toch anders? Wilde ik onbewust zien hoe de natuurwetten werkten, hoe het karton met melk ze onderging, en hoe het gemors een kunstwerkje, een gelukje maakte op de vloer? Hoe de kat reageerde, toen ze de melk zag vloeien en toen ik haar behoedzaam oppakte?

Om een onbewust ervaren verveling, in afwachting van een zomerse zondag op het strand, te breken, en erover te kunnen bloggen? Wie zal het zeggen? Ach wat, maak er vooral een mooie zondag van ! Met mildheid voor ongelukjes maar vooral met veel oog voor kleine of grote gelukjes.