In deze tekst schrijf ik over de complexiteit van onwetendheid en de implicaties van het vaak gebruikte “ik weet het niet.” Oorspronkelijk zag ik het als een teken van intellectuele nederigheid, maar deze houding blijkt soms bescherming te bieden tegen verantwoordelijkheid en betrokkenheid. Ik ontdek stilaan de waarde van onvolmaakte gedachten en communicatie, en heb geleerd dat echte groei voortkomt uit meer actieve deelname aan gesprekken, zelfs met imperfecte inzichten of ‘domme uitspraken’.
Waar ik over tien jaar zal staan, zie ik niet concreet, maar vermoedelijk zal ik gegroeid zijn, nieuwe kansen hebben gegrepen, andere wegen ingeslagen zijn en nog steeds de edele kunst van het fouten maken beoefenen. Mijn fysieke en psychische gezondheid, huishoudbudget en het helpen van anderen zullen belangrijk zijn. Mijn toekomst is onzeker, net als die van anderen.
Onderzoek in het Tijdschrift voor Autisme en Ontwikkelingsstoornissen onthult dat autistische kenmerken een aanzienlijke invloed hebben op welzijn en levenskwaliteit. De nadruk ligt op onzekerheidstolerantie en angst die een grotere impact hebben dan alexithymie. De studie benadrukt de behoefte aan gerichte ondersteuning en inclusieve benaderingen om de uitdagingen aan te pakken. Met een kritische bespreking vanuit autistische invalshoek om af te sluiten
Johnny, geen lezer van deze blog, mailt me volgende vraag: “Mijn vrouw Lesley, die jouw blog wel leest, stelde voor dat ik mijn ‘probleem’ aan jou voorlegde. Het lijkt of mijn kameraad, die autisme heeft, het veel moeilijker heeft met vertrouwen met anderen, met mensen in ons groepje, dan wij, als normale mensen. Hoe zou dat volgens jou komen? Moet ik dat in het autisme zoeken? Heeft hij iets ergs meegemaakt? En wat kunnen we eraan doen? Hoe kan ik het vertrouwen van mijn autistische kameraad opkrikken? Zou jij daar iets op kunnen schrijven? Ciao!’ Vanuit eigen ervaringen en met nuance probeer ik deze vraag in deze blog te beantwoorden.
Hoe bereid ik me voor op mijn Covid-19 vaccin, vraagt Janina, net zoals veel andere mensen in mijn blogmail. Uit eigen ervaringen met 4 prikken probeer ik daarop te antwoorden met deze blog
Er is een gewild levensverhaal en dat van mij, daarmee omgaan is een thema dat niet zo vaak aan bod komt. In deze blog heb ik het erover.
De onderzoeksgroep Explora van de Universiteit Gent (België) heeft een onderzoek opgezet om te onderzoeken welke impact de huidige coronapandemie heeft op de mentale gezondheid en het dagelijks leven van mensen met autisme of autistische mensen. In deze blog heb ik het over de voorlopige bevindingen die werden meegedeeld.
Hoe komt het toch, las ik een tijdje geleden op Twitter, dat autisten kwetsbaar worden genoemd terwijl ze toch zoveel doorstaan? De zin viel me om een aantal redenen op. Deze blog is een poging daarvan een tekst te maken. Over kwetsbaarheid, het precaire leven, het (on)bewustzijn daarvan, en de pogingen hiermee om te gaan.
Tistje 