Alles kan beter. Dat was de rode draad op school tussen mijn zesde en negentiende. Dat werd stevig op het hart gedrukt, in de oren geknoopt en in onuitwisbare inkt getatoeëerd. Nog niet op de huid, maar alleen omdat tatoeages alleen voor onderkruipsels waren. Wij, daarentegen, waren Gods kinderen. Neem dat vooral niet te letterlijk, zei mijn moeder toen ik dat thuis vertelde, je bent gewoon een jongen zoals alle anderen. Kan je écht niet beter? Gods kind of gewoon een zoon … in die tijd was ik niet zo… Read more Niet perfect, toch geprobeerd →
Zoveel in mijn leven dank ik aan mijn autisme. Bij mijn dagelijkse oefening in zelfverstilling, als langs een wenteltrap steeds meer gericht op een punt in de oneindigheid, kwam die gedachte van dankbaarheid als een veertje voorbij waaien. Zoals de oefening het wil, heb ik het laten gaan, en is het als de tijd rijp was terug in gevallen. Ook aan andere mensen dank ik veel Dat ik veel dank aan mijn autisme, neemt niet weg dat ik ook aan anderen veel heb te danken. Aan teveel mensen om op… Read more Zoveel dank ik aan mijn autisme →
Weinig mensen zal de promotie van het autisme in de media ontgaan zijn. Nochtans kan men zich afvragen waarom zoiets nodig is, wat hiervan de bedoeling kan zijn.
In dit verslag van een uiteenzetting van Lieven Jonckheere gaat het over autisme en dubbelzinnigheid, drie trends in de mediaberichtgeving over autisme, autisme als handicap versus autisme als psychose, problemen met de visie van autisme als handicap, het concept van de autistische samenleving, de zogenaamd autispeak, de belangengroepen, de moeders, de autistische personen en politieke recuperatie.
Opgelet: deze voordracht situeert zich in het psychoanalytisch – of psychodynamisch (lacaniaanesk) perspectief, en kan dus mogelijks confronterend zijn door bepaalde mogelijks beledigend overkomende uitspraken, gezien de enigszins archaïsche invalshoek.
“Soms worden vader en moeder heel boos als ik dingen deed en dan schreeuwden ze tegen me of schreeuwden ze tegen elkaar. Vader zei weleens: “Ik zweer het je, Christopher, als je je niet gedraagt krijg je een ongelooflijk pak op je donder.”, of moeder zei “Jezus, Christopher, ik denk er serieus aan om je in een inrichting te doen”, of moeder zei: “Je bent een nagel aan m’n doodskist.” Christopher in Het wonderbaarlijke voorval met de hond in de nacht van Mark Haddon
Hoe maak ik autisme bespreekbaar bij mensen die niet gediagnosticeerd zijn? Dat is de (interessante) vraag die een zekere Cornutus stelt in een reactie bij de poster ‘focus op talenten’. Een vraag die ik overigens al vaker ben gesteld. Bij een gezellige babbel met een glaasje bubbels na voordrachten. Tijdens telefoontjes met doodgewone mensen (zonder autisme) die weten dat ik hier en daar wel eens wat schrijf over autisme. Oom aan de drank, hyperalerte schoondochter, bizarre collega … De vraag gaat dan meestal over hun schoonvader. Of over de ietwat… Read more Een vermoeden van … wat nu? →
Leesverslag van ‘Alleen met mijn wereld’ van Wessel Broekhuis, een coming-of-age autobiografie rond zijn opgroeien met autisme. Uitgegeven bij Nieuwezijds in 2010.
Tistje 