Scarlett, lezeres van deze blog en gehuwd (met een partner met autisme), mailt me deze vraag: “Hoe is het toch mogelijk dat dat autisme ons of een liefdesleven in het algemeen zo kan verpesten, en waarom hij ervoor kiest daar niets aan te doen. Zou het liggen aan het verstand (hij is nochtans een intelligente man), zijn opvoeding (zijn moeder is heel kil, zijn vader leraar fysica), of nog iets anders?” In deze mail probeer ik daar genuanceerd positief en vanuit eigen ervaringen op te antwoorden.
Micheline is getrouwd met een man met autisme, met wie ze vier kinderen heeft. Ze merkt dat haar man duidelijk losser is als er een kennis of vriend met autisme in huis is. Het lijkt dan alsof hij beter contact kan maken, en hij zich meer ontspannen gedraagt. Micheline vraagt mij via mail of mensen met autisme in het algemeen losser met elkaar kunnen omgaan dan met mensen zonder autisme. In deze blog probeer ik daar een genuanceerd antwoord op te geven vanuit eigen ervaringen.
Wat als ik zou samen leven met een niet-autiste, met iemand zonder autisme ? Die vraag krijg ik wel eens, en deze keer van Jacqueline, vrouw met autisme die al tien jaar (gelukkig) samen leeft met een niet-autistische man (‘een echte vent’, zegt Jacqueline). In deze blog probeer ik een antwoord te formuleren op die vraag, voor zover ik me dat kan verbeelden natuurlijk.
David Finch, partner met autisme, in zijn boek The Journal of Best Practices (Scribner, 2012) dat gaat over zijn zoektocht om een betere echtgenoot te zijn.
