Micheline is getrouwd met een man met autisme, met wie ze vier kinderen heeft. Ze merkt dat haar man duidelijk losser is als er een kennis of vriend met autisme in huis is. Het lijkt dan alsof hij beter contact kan maken, en hij zich meer ontspannen gedraagt.

Het hoeft dan niet eens z’n beste vriend te zijn, schrijft Micheline. ‘Ook als er iemand met autisme langskomt die hij  nog niet zo goed kent, komt hij veel sneller op dreef’. Ze vraagt zich af of ‘mensen met autisme onder elkaar losser, meer ontspannen sociaal met elkaar omgaan’. Of, besluit ze, ‘is het toch eerder gewoon toeval wat ik opmerk?’

Ik betwijfel of mensen met autisme in het algemeen in autistisch gezelschap ‘losser’ zijn. Als ik met mensen met autisme in contact kom heb ik vaak de indruk dat we elkaar beter verstaan door een gedeelde manier van informatie uit de omgeving verwerken en betekenis aan geven. Bovendien kom ik vaak ook beter overeen met sommige mensen met autisme omdat we gelijkaardige ervaringen hebben en een vergelijkbaar wereld – en mensbeeld.

Toch zijn denk ik dat dit alles maar een bijzaak is, en een gemeenschappelijk thema of bekommernis of preoccupatie ons meer samen brengt.

Daarnaast zijn er ook mensen met autisme waar ik me helemaal niet goed bij voel, met wie ik helemaal geen gemeenschappelijke basis ervaar, en waar ik zeker niet losser bij ben, soms zelfs het tegendeel daarvan. Ik interpreteer dat ‘losser zijn’ dan als meer vertrouwen hebben in de ander, meer mezelf durven zijn, minder snel moe zijn van het contact en minder gespannen zijn.

Uiteraard kan ik in contact met mensen met autisme nog altijd geconfronteerd worden met mijn eigen beperkingen, zowel gerelateerd aan autisme als andere beperkingen. Het is niet omdat ik in het gezelschap van een man of vrouw met autisme ben dat mijn autisme geen belemmering meer geeft. Net zoals er ook mensen zonder autisme zijn bij wie ik me ontspannen voel en waar ik een goed contact mee heb. Dat zijn meestal ook mensen die niet 

Het helpt een beetje dat ik een beetje inzicht heb verworven in wat mijn autisme voor mij betekent en wat niet, hoe daarmee om te gaan in contacten met autisme. Ik denk dat het helpt als de mensen met autisme waarmee ik contact kom ook genuanceerd denken over hun autisme. Toch ervaar ik vaak dat ik dichter bij het begin dan bij het einde van die leermarathon ben. Zo er al een punt zou bestaan waarop een mens zou kunnen beweren ‘goed met andere autisten om te kunnen gaan’.

Zelfs als dat het geval zou zijn, ben ik in de eerste plaats nog altijd een mens van vlees en bloed, met verlangens en verwachtingen, met versprekingen en een veelheid van invloeden. Als die, toevallig of niet, botsen met die van de andere persoon met autisme, kan dat in plaats van ‘losser’ een geval worden van ‘total loss’ door frontale botsing van sterke karakters.

Tot slot zijn er volgens mij best wel wat mensen met autisme die zich net beter voelen in gezelschap van niet-autistische mensen, of in een gemengd gezelschap. Ik zou dus eerder voorzichtig zijn om te beweren dat mensen met autisme onder elkaar losser zijn. Net zomin als mensen van het bepaalde kleur, ras, of geslacht beter aarden in elkaars gezelschap. Dat is het laatste wat ik zou willen beweren.